Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, ΒΑ, ΜΑ.

Αυτές τις μέρες που γιορτάζουμε το περήφανο «ΟΧΙ» και την αντίσταση μας στην Ιταλική και Γερμανική επιβουλή εναντίον της ελευθερίας μας, πρέπει να σημειώσουμε ότι οι παρελάσεις και οι πατριωτικές, αντιφασιστικές και αντιιμπεριαλιστικές ομιλίες μας, δεν απευθύνονται προς τους αδελφούς και δημοκρατικούς λαούς της Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά προς τους φασίστες (απολυταρχικούς ηγέτες) του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, Μπενίτο Μουσσολίνι και Άντολφ Χίτλερ, αντίστοιχα.  Ίσως η Ευρωπαϊκή Ένωση να μη προχωρεί αρκετά γοργά προς τη δημιουργία των Ενωμένων Ευρωπαϊκών Πολιτειών – ένας ευγενής στόχος των ιδρυτών και συνεχιστών του μεγαλεπήβολου αυτού εγχειρήματος – όμως δεν μπορούμε να φανταστούμε σήμερα, ότι τα Ελληνικά σύνορα μας είναι δυνατό να κινδυνέψουν είτε από τον Ιταλικό, είτε από τον Γερμανικό στρατό.

Ο φασισμός, λοιπόν, ο οποίος είδε να χύνονται ποταμοί αίματος μεταξύ των λαών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατέληξε σε άδοξο τέλος για τις χώρες που αποτελούν την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Ενώ, όμως, ο φασισμός – σαν εθνική πολιτική και επιδίωξη, μεταξύ των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης – έχει εξοστρακισθεί σαν βάρβαρη συμπεριφορά του σκοτεινού παρελθόντος, ορισμένοι φασίστες ζουν και… βασιλεύουν ακόμα – ονειρευόμενοι τη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πανανθρώπινων, δημοκρατικών αξιών στις οποίες στηρίζεται.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, των δημοκρατικών συνταγμάτων, της ελεύθερης διάνοιας και έκφρασης, δεν είναι πρόσφορο έδαφος ούτε για τις πολιτικές ιδεολογίες, ούτε για τις θρησκευτικές δοξασίες.  Να σημειώσουμε, βέβαια ότι, ούτε ο κομμουνισμός, ούτε ο καπιταλισμός, ούτε τα διάφορα θρησκευτικά κατεστημένα βρίσκονται υπό διωγμό από τους νόμους και τις διατάξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όμως, η πανανθρώπινη φύση της νομικής υπόστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφήνει χωρίς οξυγόνο και… ζωή, τις διάφορες ιδεολογίες και κατεστημένα τα οποία βασίζονται σε συμφέροντα και επιδιώξεις ορισμένων ομάδων του γενικού πληθυσμού των πολιτών, αδιαφορώντας για την επιβίωση και πρόοδο του κοινωνικού συνόλου.   

Εάν πρόκειται περί κοινωνικοπολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αυτές εξυπηρετούν είτε τα συμφέροντα των εργοδοτών είτε τα συμφέροντα των εργατών /υπαλλήλων, είτε τα συμφέροντα των πλουσίων και… αργόσχολων – δίχως να ενδιαφέρονται αρκούντως για τα υπόλοιπα τμήματα του πληθυσμού.  Εάν πρόκειται για θρησκευτικές δοξασίες, οι προτεραιότητες περιορίζονται στα συμφέροντα της γραφειοκρατίας της θρησκείας (από τον «πατριάρχη», τον αρχιεπίσκοπο και τους παπάδες, μέχρι τον τελευταίο… νεωκόρο), και δευτερευόντως στα συμφέροντα του κύκλου των πιστών. Όσον αφορά τους… άπιστους και τους αλλόθρησκους, αυτοί είναι «αμαρτωλοί» – και όχι μόνο δεν έχουν συμφέροντα και δικαιώματα, αλλά αποστέλλονται στη… κόλαση.
Όχι, δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διάφορες κοινωνικοπολιτικές και θρησκευτικές ιδεολογίες.  Και αυτό τις οδηγεί όχι μόνο στην εχθρότητα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά επίσης τις οδηγεί προς την οργάνωση ακραίων πολιτικών κομμάτων με αντιδημοκρατικές και, ενίοτε, φασιστικές τάσεις.   Παραδείγματα τέτοιων ακραίων πολιτικών κομμάτων έχουμε στην Ελλάδα μας την «Χρυσή Αυγή», στην Γαλλία το «Εθνικό Μέτωπο» και στην Αγγλία το Κόμμα Εξόδου της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υπό την αρχηγία του Νάιτζελ Φάρατζ. 

Οι πανανθρώπινες και προοδευτικές αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όμως, έχουν ήδη ριζώσει βαθιά στις καρδιές μιας μεγάλης πλειοψηφίας των Ευρωπαίων πολιτών, ώστε οι απεγνωσμένες προσπάθειες ακραίων και μικρών μειονοτήτων να κλείσουν το δρόμο προς την ολοκλήρωση των Ενωμένων Ευρωπαϊκών Πολιτειών, να μη θεωρείται υπολογίσιμος και σοβαρός κίνδυνος.  Ενώ, όμως, οι μικρές αυτές ομάδες είναι δυνατόν να θεωρηθούν ακίνδυνες – όταν, κυρίως, είναι απομονωμένες από εξωευρωπαϊκές επιδράσεις και συνεργασίες – είναι πιθανόν να μετατραπούν σε σοβαρό και μεγάλο κίνδυνο, αν όχι θανάσιμο, όταν ενώσουν τα δικά τους συμφέροντα και στόχους, με τις επιδιώξεις μεγάλων εξωευρωπαϊκών κρατών, τα οποία βλέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν ένα μεγάλο ανταγωνιστή στην επιδίωξη των δικών τους πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων.  Ναι, ενώ στο παρελθόν κάναμε αναφορά σε εθνικούς «Εφιάλτες», στο εγγύς μέλλον πιθανόν να αναφερόμαστε σε Ευρωπαίους πολίτες ως συνεργαζόμενους με εξωευρωπαϊκά, εχθρικά κράτη. 

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα εξωευρωπαϊκών κρατών τα οποία αντιμετωπίζουν με ανησυχία την σταθερή ανάπτυξη της παγκόσμιας, πολιτικής και οικονομικής δύναμης – και συνεπώς της παγκόσμιας επιρροής –  της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλτ Τράμπ, για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθεί σαν ένα άγουρο… «εντεκάχρονο αγόρι» – καθώς χαρακτηρίστηκε δημόσια από στενό συνεργάτη του – όμως, σήμερα, δεν κυβερνά τις Ηνωμένες Πολιτείες το «αγόρι» αυτό, αλλά κυβερνά το «βαθύ κράτος» – δηλαδή το Αμερικανικό κατεστημένο.  Όταν ο Τράμπ φωνάζει και απαιτεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση να καταβάλει περισσότερα χρήματα για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ – και γυρίζει τη πλάτη του στη Γερμανίδα Καγκελάριο και τον Γάλλο Πρόεδρο – δεν εκφράζει τη… Τράμπιαν πολιτική, αλλά τις επιταγές του Ρεπουμπλικανικού Πολιτικού Κόμματος. Επίσης, όταν για έξι χρόνια τώρα, οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, συνομιλούν για τη σύναψη εμπορικής συμφωνίας μεταξύ τους, χωρίς να καταλήγουν σε… υπογραφές, δεν είναι επειδή οι δύο αντιπροσωπείες προσφέρουν… πολλές εμπορικές διευκολύνσεις η μία προς την άλλη.  Η αντικειμενική πραγματικότητα είναι ότι τα οικονομικά συμφέροντα τους συγκρούονται. 

Η Ρωσία και η Κίνα είναι δύο άλλα μεγάλα κράτη τα οποία δύνανται να προκαλέσουν προβλήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Και στη περίπτωση αυτή, δεν υπάρχουν μόνο τα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα – δηλαδή, όλες οι χώρες επιθυμούν να αυξήσουν τις εξαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών και να ελαττώσουν τις αντίστοιχες εισαγωγές – υπάρχουν επίσης οι συγκρουόμενες κοινωνικοπολιτικές ιδεολογίες.   Παρόλα τα κοινωνικοπολιτικά, τεχνολογικά και οικονομικά προβλήματα που παρουσίασε ο κομμουνιστικός «παράδεισος» – κατά τις δεκαετίες της Σοβιετικής Ένωσης και της διακυβέρνησης του Μάο Τσε Τούνγκ – η Ρωσία και η Κίνα φαίνονται απρόθυμες να αγκαλιάσουν την ευκαμψία της δημοκρατίας και την ικανότητα της να προσαρμόζεται στις συνεχώς εξελισσόμενες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.  Ναι, είναι πιθανό ορισμένες ιδεολογίες να εκφράζουν προοδευτικές και κοινωνικά ωφέλιμες επιδιώξεις, υπό ορισμένες συνθήκες και, κυρίως, σε μια χρονική περίοδο, αλλά με το πέρασμα του χρόνου καταντούν όλες αντιδραστικές και επιζήμιες. Η χθεσινή πρόοδος μεταβάλλεται σε σημερινή αντίδραση και οπισθοδρόμηση. Ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε την αθάνατη αλήθεια του Ηράκλειτου, ότι «τα πάντα ρει».  Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί. 

Ο ΚΟΛΑΣΜΕΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

     « ‘…Σε εκείνον που θα υπερνικήσει
       θα του δώσω να φάει από το δέντρο
       της ζωής που βρίσκεται μέσα στον
       παράδεισο του Θεού. ’»
                                   Αποκάλυψη, 2:7

Αγαπητέ πάνσοφε, αλάνθαστε θεέ:

Θέλω να σε πληροφορήσω με μεγάλη μου λύπη,
πως ο περίφημος και θαυμαστός παράδεισος σου
είναι μια πολύ άσχημη και καταδικασμένη ιδέα.
την έχουμε δοκιμάσει εδώ κάτω στη Γη μας,
και κατάληξε σε τρανταχτή, τρομερή αποτυχία.
Με δυο απλές κουβέντες, θα σου τα εξηγήσω όλα:

Δώσαμε σε μερικά από τα ανθρώπινα όντα σου
– ακόμα και σε μερικά από τα άλλα ζώα σου –
πεντακάθαρα, πουπουλένια και ζεστά κρεβάτια.
Γεμίσαμε τα στομάχια τους με εύγεστη τροφή,
και βάλαμε στα κελάρια τους ποτά πολλών ειδών
(από βότκα και σαμπάνια μέχρι ούζο και ουίσκι.)
Αλλά, καθώς γράφω ανωτέρω, ήταν όλα μάταια…

Μερικοί από τους συνάνθρωπους ήταν άπληστοι,
και ολοένα ζητούσαν περισσότερα και καλύτερα.
Μερικοί άλλοι παρεξήγησαν το κοινό οινό-πνεύμα
με το κοινωνικό, εκπολιτιστικό και αληθινό πνεύμα.
Και ακόμα μια τρίτη ομάδα από τους συνάνθρωπους,
πήγαν πίσω σε ένα πρωτόγονο στάδιο ανάπτυξης:
φάγε, πιε και… δόξασε τον αφέντη, πανάγαθο θεό
(δηλαδή, αγκάλιασαν με ενθουσιασμό ένα είδος φυτών,
καθώς και ορισμένα ξωτικά, χημικά παρασκευάσματα,
και αισθάνονταν και αυτοί σαν να ζούσαν στον ουρανό!)

Ναι, πρέπει – είσαι υποχρεωμένος – όπως σε πληροφορώ,
να αρχίσεις να φτιάχνεις καινούρια, καλύτερα σχέδια.
Πρέπει, χωρίς καθυστέρηση, να σταματήσεις να ψάχνεις
προς Ανατολάς και προς Δυσμάς, για τον… κήπο της Εδέμ,
και να προσφέρεις πιο αξιόπιστο και αξιόλογο παράδεισο.

Αν αποτύχεις να αλλάξεις τα αρχαία, ανωφελή σχέδια σου,
τότε θα πρέπει να αλλάξεις, ριζικά, τη φύση του ανθρώπου
– Αλλά δεν θα ήθελες, δημιουργέ, να καταπιαστείς πάλι,
από τη βασική αρχή, με σάρκα και ψυχές – δεν είναι έτσι;

                           Ανδρέας Κωνσταντινίδης