Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, B.A, M.A.

Ο χριστιανικός θεός δεν είναι ο αληθινός θεός. Ούτε ο εβραϊκός θεός. Ούτε ο μωαμεθανικός θεός. Ούτε ο… Βούδας. Αφήνοντας πίσω μας τις θρησκευτικές μυθολογίες και τις δήθεν «αιώνιες αλήθειες» των διάφορων προφητών, των «αγίων» και των «αποστόλων», σήμερα γνωρίζουμε ότι ο αληθινός θεός είναι η ανθρώπινη κοινωνία μας. Και εξηγώ:

Καθώς μας διδάσκουν οι πατέρες της επιστήμης της κοινωνιολογίας, Auguste Comte και Emile Durkheim, η Μεγάλη Ύπαρξη (The “Great Being”), είναι η κοινωνία μέσα στην οποία γεννιόμαστε, ανατρεφόμαστε και… διδασκόμαστε. Αυτή η «Μεγάλη Ύπαρξη» μας διδάσκει ποιο είναι το «καλό» και ποιο το «κακό», ποια είναι η «αλήθεια» και ποιο το «ψέμα» και ποιος είναι ο «πιστός» και «αγαθός» και ποιος είναι ο «άπιστος» και… «διαβολικός». Σαν απόδειξη για τα γραφόμενα τους, οι κοινωνιολόγοι μας προσφέρουν το γεγονός ότι οι διάφορες κοινωνίες έχουν διαφορετική ηθική, διαφορετικές αλήθειες και διαφορετικές θρησκείες. Και όταν η κάθε κοινωνία μεταβάλλεται με το πέρασμα χρόνου – ναι, «τα πάντα ρει» καθώς μας δίδαξε ο Μέγας Ηράκλειτος – τότε μεταβάλλονται και η ηθική και η αλήθεια και η… θρησκεία μας.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι, βέβαια, να αποδεχθούμε την επιστήμη των κοινωνιολόγων. Έχουμε το δικαίωμα να κλείσουμε τα μάτια και τα αφτιά μας, και να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι κάποιος «ουράνιος θεός» (α) έδωσε «δέκα εντολές» στον Μωυσή, (β) απέστειλε τον «υιό» του και το «άγιο πνεύμα» στους χριστιανούς, και (γ) απέστειλε τον «άγγελο» Γαβριήλ στο Μωάμεθ και τον βοήθησε να γράψει το… Κοράνι του. Να, όμως, πως η πραγματικότητα δεν μας αφήνει να κρατήσουμε τα μάτια, τα αφτιά και το… μυαλό μας κλειστά. Και τώρα στη μεταβολή της Ελληνικής κοινωνίας – και την αλλαγή στις… αιώνιες αλήθειες μας.

Για δυο χιλιάδες χρόνια, η Ελλάδα μας ζούσε κάτω από τη πνευματική επίδραση της… εισαγόμενης θρησκείας του χριστιανισμού. Οι «άγιοι» και… «Μεγάλοι» Βυζαντινοί αυτοκράτορες, πήραν τη Παλαιά Διαθήκη της πανάρχαιας Εβραϊκής θρησκείας – πρόσθεσαν σε αυτή τη δική τους Καινή Διαθήκη – και απέστειλαν τους «άγιους», τους «απόστολους» και τους… παπάδες τους, να διδάξουν το «άγιο φως» και τις «αιώνιες αλήθειες» τους, προς τους «ειδωλολάτρες» και «αμαρτωλούς» υποτακτικούς της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Σαν σκλάβοι του Βυζαντίου που ήσαν, οι Έλληνες πρόγονοι μας δεν είχαν… πλούσια επιλογή. Ουσιαστικά, ο χριστιανισμός ήταν το καινούριο «σύνταγμα» των Βυζαντινών αυτοκρατόρων – οι νόμοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ήσαν το «άγιο πνεύμα», το «άγιο φως» και τα… «θαύματα» της χριστιανικής θρησκείας. Και οι «ειδωλολάτρες» ήσαν εκτός νόμου…

Το χριστιανικό «σύνταγμα» – καθώς και η παντοδυναμία της… Ελληνοβυζαντινής Εκκλησίας – κράτησε μέχρι το 1974, οπότε οι Έλληνες ανακαλύψαμε τη δημοκρατία των προ-χριστιανών προγόνων μας, και ελευθερωθήκαμε από τη Βυζαντινή θεοκρατία. Η απελευθέρωση, βέβαια, δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη – και δεν έγινε ειρηνικά και… αναίμακτα. Η πανίσχυρη Ελληνοβυζαντινή Εκκλησία – η οποία μας κρατούσε γονατιστούς και… προσευχόμενους για ουράνιο παράδεισο, για δυο χιλιάδες χρόνια – αντιστάθηκε σθεναρά στην επιθυμία μας για πνευματική ελευθερία, δημοκρατία και… επίγειο παράδεισο. Στην αντίσταση της αυτή, η Εκκλησία είχε σαν βοηθούς και τους λαϊκούς ψυχολογικούς δεσμούς, καθώς και τη λαϊκή δημοκρατική… απειρία.

Ναι, δεν είναι εύκολο για ένα λαό – ο οποίος ζει για δυο χιλιάδες χρόνια μέσα στη πλάνη των χριστιανικών «θαυμάτων», του «άγιου πνεύματος», του «άγιου φωτός» και του… ουράνιου παράδεισου – να αγκαλιάσει ένθερμα τον ήλιο της μάνας Γης, τη σύντομη αλλά… μοναδική ζωή του και τις δημοκρατικές δυνάμεις και ελευθερίες του. Εκμεταλλευόμενη τη ψυχολογική αναταραχή της Ελληνικής ψυχής, καθώς και ορισμένα, δημοκρατικά λάθη, της πολιτικής ηγεσίας και του Ελληνικού λαού, η Ελληνοβυζαντινή Εκκλησία συνέχισε να αγωνίζεται για τη θεοκρατία της – και για τη κοινωνικοπολιτική και… οικονομική επιβίωση της. Όταν, όμως, μια κοινωνία μεταβάλλει μορφή, κανένας θεός – όσο «παντοδύναμος» και «θαυματουργός» να είναι – και καμία θρησκεία έχουν τη δύναμη να την εμποδίσουν. Ίσως οι θεοί και οι θρησκείες να κερδίσουν ορισμένες μάχες εναντίον της κοινωνίας, αλλά η κοινωνία κερδίζει τον πόλεμο τελικά. Και έτσι καταλήγουμε στην Ελληνική κοινωνία, των πρώτων ημερών του 2018, και τη διαμάχη της εναντίον της Ελληνοβυζαντινής Εκκλησίας.

Η Ελληνική κοινωνία έχει καθορίσει τη 15η Μαρτίου 2018, σαν την έναρξη της δίκης εναντίον της Ελληνοβυζαντινής Εκκλησίας, η οποία κατηγορείται για… αρχαιότητα. Η δίκη αυτή, τυπικά, είναι εναντίον του μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου, ο οποίος κατηγορείται για… μίσος. Η Εισαγγελική Αρχή, μετά από μήνυση εννέα Αθηναίων ομοφυλόφιλων, κατηγορεί τον μητροπολίτη για παράβαση του αντιρατσιστικού νόμου 4285/2014, καθώς και για «κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος.» Σε εκκλησιαστική ομιλία του, και με αναφορά προς τους ομοφυλόφιλους, ο μητροπολίτης κατηγορείται ότι ανέφερε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «… αυτούς τους ξεφτιλισμένους, φτύστε τους! Αποδοκιμάστε τους! Μαυρίστε τους! Δεν είναι άνθρωποι!….. Μη τους αφήνετε να σηκώσουν κεφάλι!». Σχετικά με τον πρώην Υπουργό Παιδείας, Νίκο Φίλη, ο οποίος προσπάθησε να εκσυγχρονίσει την Ελληνική Παιδεία και να εισάγει στα σχολεία περισσότερη επιστήμη και… λιγότερη θρησκεία – και ο οποίος απελύθη από το Υπουργικό αξίωμα του, κατόπιν… διαταγής του Αρχιεπισκόπου – ο Καλαβρύτων Αμβρόσιος δήλωσε, μεταξύ άλλων, το εξής: «… παρακαλώ τον Εσταυρωμένο Χριστό να σαπίσει το χέρι του Φίλη αν υπογράψει τέτοια διατάγματα αθεΐας.»

Οι κατηγορίες εναντίον του μητροπολίτη Αμβροσίου – και η προσαγωγή του στο δικαστήριο της Ελληνικής Δημοκρατίας – θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν υπόθεση ενός προσώπου, είτε σαν υπόθεση ενός… μητροπολίτη. Και ίσως να είναι αλήθεια ότι δεν είναι χαρακτηριστικό όλων των ρασοφόρων να βγάζουν φωτιά και… δηλητήριο από το στόμα τους, όταν μέμφονται τους «αμαρτωλούς», τους «άθεους» και τους… «ειδωλολάτρες». Αλλά η χριστιανική θρησκεία, όπως ακριβώς όλες οι άλλες θρησκείες, πρεσβεύει ότι είναι η… μόνη αληθινή θρησκεία – και ο μόνος δρόμος προς τη «σωτηρία». Και τέτοια πιστεύω είναι ανεπίδεκτα οποιασδήποτε διαφορετικότητας – και οδηγούν ασφαλέστατα στη μοχθηρία και τη… κακία. Ναι, ο χριστιανισμός διδάσκει «αγάπη», αλλά η αγάπη είναι μόνο για τους… «καλούς» χριστιανούς. Για τους «κακούς» χριστιανούς και τους αλλόθρησκους υπάρχει μόνο το… μίσος.

Ενώ, λοιπόν, τη 15η Μαρτίου, 2018, στο Εδώλιο του κατηγορουμένου θα βρίσκεται μόνος ο Αμβρόσιος, ουσιαστικά στο ίδιο εδώλιο θα βρίσκονται όλες οι θρησκείες. Το σύγχρονο Δημοκρατικό Κράτος – δηλαδή η σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία, η οποία προσδιορίζει τη σύγχρονη… «θεϊκή» ηθική – απαιτεί ανεξιθρησκία και σεβασμό όλων των μειονοτήτων – είτε οι μειονότητες αυτές είναι φυλής, είτε χρώματος επιδερμίδας, είτε σεξουαλικών προτιμήσεων. Ναι, μεταβάλλονται οι καιροί, μεταβάλλονται οι ανθρώπινες κοινωνίες, μεταβάλλονται οι… θεοί! Θα ήταν αδικία, κατά τη γνώμη μου, αν επιβαλλόταν κάποια ποινή στον Αμβρόσιο. Ναι, κάπως μεγάλο και… ηφαίστειο το στόμα του, αλλά έκανε απλά το καθήκον του – υπηρετούσε τον πανάρχαιο θεό του χριστιανισμού, ο οποίος βγήκε μέσα από τα σπλάχνα μιας πανάρχαιας και πρωτόγονης κοινωνίας. Μια καλή απόφαση του δικαστηρίου, θα ήταν η κρατικοποίηση όλης της κινητής και ακίνητης περιουσίας της Ελληνοβυζαντινής Εκκλησίας. Όσον αφορά τα ράσα, ας τα κρατήσουν σαν ενθύμιο μιας παλαιάς, ξεπερασμένης εποχής…

Σε μια σχετική εξέλιξη, ο Καναδός Πρωθυπουργός Justin Trudeau, πριν μερικές εβδομάδες (28/11/2017), εντός του Καναδικού Κοινοβουλίου, απολογήθηκε επίσημα για το «ανάρμοστο» παρελθόν των Καναδικών Κυβερνήσεων, οι οποίες απέλυσαν από την Κυβερνητική Υπηρεσία τους ομοφυλόφιλους, και προσέφερε προς τους «δεινοπαθούντες» 145 εκατομμύρια δολάρια αποζημίωση. Ναι, εκτός του γεγονότος ότι έχουμε αγκαλιάσει τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, τις τέχνες και τον αθλητισμό της προ-χριστιανικής, «ειδωλολατρικής» και «αμαρτωλής» Ελλάδα μας, τώρα αγκαλιάζουμε και την ανοχή της προς την ομοφυλοφιλία. Αλλοίμονο μας από τους πρωτόγονους και… εκδικητικούς θεούς των Χριστιανών, των Εβραίων και των Μωαμεθανών!… Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί, και το οποίο αναφέρεται στον πανάρχαιο, φανταστικό και… μαρμαρωμένο θεό των διάφορων θρησκειών, και όχι στη συνεχώς εξελισσόμενη, ανθρώπινη κοινωνία μας. Παρόλα τα πολλά και… ανθρώπινα λάθη της, η κοινωνία μας όλο και εμπλουτίζει τις γνώσεις της – και αγκαλιάζει το φως. Όσο για τελειότητα – ναι, αυτή την… αφιλότιμη χίμαιρα – όλο και θα την αφήνουμε πίσω μας, γιατί η μοίρα του ανθρώπου είναι να ατενίζει μπροστά…

ΞΕΡΩ, ΘΕΕ, ΠΩΣ ΑΓΑΠΑΣ
ΤΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ

«Καταραμένος είναι όποιος δεν ακολουθεί
αυτά που είναι γραμμένα μέσα στο Βιβλίο
των Νόμων, και να τα πράττει.»
Παύλου προς Γαλάτες – 3 : 10

Αγαπητέ και… φανταστικέ θεέ:

Παρ’ όλες τις διακηρύξεις σου προς το αντίθετο –
καθώς και τις… φοβερές κατάρες σου –
ξέρω, θεέ, πως αγαπάς τους επαναστάτες.
Εκεί, μέσα στη καρδιά της καρδιάς σου,
κρατάς ένα ζηλευτό κομμάτι γι’ αυτούς.
Αφού όλες – ανεξαιρέτως – οι δημιουργίες σου,
βρίσκονται σε μια δυναμική κι’ ατέρμονη αλλαγή,
είμαι σίγουρος πως δεν είσαι συντηρητικός –
και πως, φυσιολογικά, εκτιμάς και θαυμάζεις
αυτούς που ανοίγουν την αγκάλη τους στο μέλλον.
Εσύ ξέρεις καλά πως το παρελθόν μετατρέπεται
σε ένα αχανές και παντέρημο νεκροταφείο.
Χωρίς θαρραλέους, λεβέντες επαναστάτες,
τα ωραία κι’ αγαπητά ανθρώπινα όντα σου,
θα έφθιναν, θα μαραίνονταν και θα χάνονταν.
Ίσως να μη σου πολυαρέσει η αναταραχή,
την οποία η παρακοή φορτώνει στους ώμους σου,
αλλά σε ευχαριστεί το τελικό αποτέλεσμα…
Ναι ξέρω, θεέ, πως αγαπάς τους επαναστάτες!

Ανδρέας Κωνσταντινίδης