Loading ...

Η πρόθεση του Υπουργείου Εσωτερικών να αποδώση «ιθαγένεια» σε μη ιθαγενείς, αποτελεί ένα ζήτημα που άπτεται των πολιτικών κατευθύνσεων της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Θα αρκούσε η απόδοση υπηκοότητας, εάν ήθελαν να χαράξουν μεταναστευτική πολιτική, όμως η πολιτική βούληση αποδόσεως «ιθαγενείας» εκπηγάζει προφανώς από άλλα κίνητρα και επιδιώξεις.
Η υπηκοότητα αποτελεί μία νομική διατύπωση και χορηγείται σε όσους κατοικούν νομότυπα σε έναν τόπο και εναρμονίζονται με τους νόμους του. Η ιθαγένεια αποτελεί βιολογικό γεγονός και δεν παραχωρείται ούτε εκχωρείται με διοικητικές πράξεις και πολιτικές αποφάσεις ουδενός! Ο οποιοσδήποτε δύναται να αποκτήσει την υπηκοότητα οποιουδήποτε κράτους, εφ` όσον ανταποκρίνεται στις προυποθέσεις που προβλέπει η νομοθεσία εκείνου του κράτους. Εάν ένας Έλληνας εγκατασταθεί στην Γερμανία προς εργασία λ.χ. και του δοθεί η Γερμανική υπηκοότητα, είναι προφανές ότι δεν γίνεται και …. Γερμανός, δηλ. δεν αποκτά Γερμανική ιθαγένεια, αφού αυτό αποκλείεται για βιολογικούς λόγους!
Η απόδοση υπηκοότητας ρυθμίζεται από σχετικό νομοθέτημα και οι διατάξεις που το διέπουν, εύλογο κρίνεται ότι επαφίενται στην κρίση των εκάστοτε νομοθετών. Γι` αυτό και οι συνθήκες και οι παράμετροι που ορίζουν την χορήγησή της είναι μεταβλητές, σε αντιδιαστολή προς την ιθαγένεια, η οποία αποτελεί βιολογική κατάσταση αμετάβλητη, μη υποκείμενη σε τεχνητές ρυθμίσεις και εφήμερες διατάξεις. Ως μεταβλητή κατάσταση, η χορήγηση υπηκοότητας μπορεί να αφαιρεθεί, παρ` ότι έχει εκχωρηθεί, ενώ η ιθαγάνεια είναι αμετάβλητη, οφειλόμενη σε βιολογικό γεγονός( φυσική προέλευση) που βρίσκεται σε ισχύ εφ` όρου ζωής.
Οπωσδήποτε το ζήτημα των όσων αλλοδαπών που παραμένουν στην Ελλάδα θα πρέπει με κάποιο τρόπο να επιλυθεί και οι λύσεις είναι μόνον δύο: Η απόδοση υπηκοότητας υπό αυστηρές προυποθέσεις,ή απέλαση, ενδιάμεση λύση να τριγυρίζουν σε μία ημιπαράνομη έως παράνομη κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει εάν θέλουμε να έχουμε μία ευνομούμενη, στοιχειωδώς, Πολιτεία…
Αναμφίβολα είναι απάνθρωπο και ανεύθυνο το να χρησιμοποιεί μία Πολιτεία τους αλλοδαπούς λαθρομετανάστες σαν τα «αυθαίρετα» κτίσματα (δηλ. Να τους αφήνει να εισέρχονται στην χώρα-εγκλωβίζοντάς τους μάλιστα εδώ, δυνάμει της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ που υπέγραψαν οι εξουσιαστές –και να διαβιούν υπό καθεστώς παρανομίας, ωθώντας τους στον παρασιτισμό και να τους διαχειρίζεται κατά το δοκούν («νομιμοποιώντας» κατά κύματα όσους και όποιους την εξυπηρετεί ανά περίσταση). Από την άλλη πάλι, είναι εθνικά επικίνδυνο και εθνοκαταστρεπτικό το άνοιγμα των συνόρων και « όλοι της γης οι κολασμένοι» να εισέλθουν σωρηδόν στην πολλαπλά δοκιμαζόμενη Ελλάδα, θέτοντάς την σε νέες περιπέτειες….
Αρκεί να θυμηθούμε τι είχε δηλώσει προ 3 δεκαετιών περίπου ο Τούρκος Πρόεδρος Οζάλ: Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε την Ελλάδα, αρκεί να στείλουμε μερικά εκατομμύρια λαθρομεταστών και θα την κάνουμε δική μας. Κάποιοι κύκλοι χρησιμοποιούν και εκμεταλλεύονται το δράμα αυτών των ανθρώπων ως μοχλό για να διαλύσουν τις εγχώριες κοινωνίες και για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολυεθνικών κολοσσών….
Άλλο υπηκοότητα λοιπόν, άλλο πράγμα είναι η ιθαγένεια Κάποιοι κύκλοι μεθοδεύουν και υποσκάπτουν έναν πλήρη αφελληνισμό. Το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, στην πιο ξέφρενη και ανάλγητή του μορφή, χρησιμοποιεί το δράμα των τριτοκοσμικών πληθυσμών, ως μοχλό ανατροπής των εθνικών κοινωνιών, παρασύροντάς τους στην Ευρώπη και στην Αμερική, όχι φυσικά από…. ανθρωπιστικούς λόγους ωθούμενοι (γιατί αν συνέτρεχαν τέτοια αίτια, θα φρόντιζε να τους δημιουργήσει αξιοπρεπείς υποδομές διαβίωσης στις ίδιες τους τις πατρίδες, ώστε κανείς να μην υποχρεώνεται να μεταναστεύει), για εκμετάλλευση και αλλοίωση των παραδοσιακών κοινωνιών….
Είναι προφανές, ότι αυτός ο οποίος σέβεται τις φυλές και τους πολιτισμούς, λαμβάνει μέτρα διατήρηση της φυσιογνωμίας τους και αναδεικνύει την ιδιαίτερη ταυτότητά τους όπως απορρέει από τις βιοψυχικές και πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες, δεν επιδιώκει, τερατουργηματικώ τω τρόπω, την «συγχώνευσή τους, την υβριδική τους μετάλλαξη, γιατί αυτό συνιστά προσβολή προς όλες τις φυλές, προς όλους τους πολιτισμούς, προς την ίδια την φυσική επιλογή της διαφοροποιήσεως των ειδών, των μορφών, των πολιτισμών…
Κάθε πολιτισμός, συνιστά εκπόρευση μίας φυλής, αντανακλώντας την ψυχοσύνθεση, τις διανοητικές και αισθητικές αντιλήψεις και ικανότητες, τα βιώματα, τα ήθη, έθιμα, παραδόσεις, τις μεταφυσικές και άλλες αντιλήψεις της φυλής αυτής. Κάθε φυλή και πολιτισμός, πρέπει να γίνεται σεβαστός και για να συμβαίνει αυτό, πρέπει να αναπτύσσεται απερίσπαστος στον γενέθλιο τόπο του στην γή και στην ήπειρο όπου γεννήθηκε και αναπτύχθηκε. Η υβριδική εξομοίωση, η μετάλλαξη, η ισοπεδωτική συγχώνευση ,καταργεί όλες τις φυλές και τους πολιτισμούς με παρά φύσιν μεθοδεύσεις και εξυπηρετεί απόλυτα τα σχέδια της παγκοσμιοποιήσεως και του αδίστακτου καπιταλισμού, που θέλει να δημιουργήσει μία τεράστια ανθρωπομάζα δίχως συνεκτικό ιστό και κοινά σημεία αναφοράς, αποθηκευτικούς σάκους τροφών και πειθήνιους καταναλωτές δίχως ρίζες, παραδόσεις, ιδανικά, ώστε να μπορεί να τους διαχειρίζεται και να τους χειραγωγεί κατάλληλα…
Τα λεγόμενα φυλετικά μίση και τις έριδες, τα γεννά ο καπιταλισμός, όπως τα δημιούργησε η αποικιοκρατία και η εκμεταλλευτική τάση που διέκρινε πολλούς ευρωπαίους πριν από λίγους αιώνες που χρησιμοποιούσαν τους μαύρους ως σκλάβους. Εμείς δεν θέλουμε κανέναν να τον εκμεταλλευθούμε, κατανοούμε ότι είναι και αυτοί άνθρωποι που έχουν δικαιώματα και οφείλουν και δικαιούνται να τα διεκδικήσουν, παλεύοντας όμως στις ηπείρους τους, στις χώρες τους, στις δικές τους συνθήκες. Σε αυτό το πλαίσιο, εάν και εφ` όσον μπορούμε, έχουμε ηθική υποχρέωση ως λαμπαδηφόροι του Πολιτισμού και του Ανθρωπισμού να τους συνδράμουμε, στο μέτρο των δυνάμεών μας, παραμένοντας όμως στις δικές τους εστίες, όχι «φορτωμένοι» ξένα σώματα στην πατρίδα μας, στην γη μας που διαθέτουν άλλη ψυχοσύνθεση, άλλη νοοτροπία, άλλες ιεραρχήσεις, άλλες ανάγκες, ίσως και διαμετρικά αντίθετες προς αυτές του Ευρωπαίου και του Έλληνα…
Το καθήκον στην Διαφορά και ο Σεβασμός προς κάθε Πολιτισμό, Φυλή και Έθνος, αποτελεί φυσική επιλογή!
Όταν υφίσταται αυτή η αρχή εμπράκτως, δεν υφίσταται ούτε ρατσισμός, ούτε εκμετάλλευση, ούτε αντιδικίες και αντιθέσεις. Ο καθένας στον τόπο του, με τις ιδιαίτερες παραδόσεις, δοξασίες, νοοτροπίες, τον δικό του πολιτισμό, την δική του ράτσα, τα δικά του σημεία αναφοράς!
ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ THΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ…
Ο όρος «Ιθαγένεια» υποδηλώνει την ιδιότητα του ιθαγενή, του γηγενή δηλαδή. Η λέξη ιθαγενής και ιθαιγενής ( Ομηρος: «Οδύσεια» Ξ 203) προέρχεται από το «ιθύς» που σημαίνει «κατ` ευθείαν» ( Ε.Κοφινιώτη «Λεξικόν Ομηρικόν» σελ.157, Ν. Δασκαλάκη: «Λεξικόν Ετυμολογικόν της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσης «σελ. 209 κ.α) και από το «γένος», που δηλώνει την φυλετική προέλευση. Η σύνθετη λέξη λοιπόν που παράγεται από ιθύς+γένος =ιθαγενής σημαίνει τον έχοντα άμεση σχέση προς το γένος. Η ιδιότητα της ιθαγένειας ανταποκρίνεται σε ένα φυσικό γεγονός ( όχι επίκτητο ) και ειδικότερα σχετίζεται προς την φυλετική υπόσταση και προέλευση του ατόμου.
Η έννοια του ιθαγενή ανευρίσκεται σε κείμενα της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, όπως στον Ηρόδοτο («Ιστορία» 6,53 ), στον Αισχύλο («Πέρσαι» 306), στον Στράβωνα («Γεωγραφικά»7,7,8 ), ενδεικτικά και όχι περιοριστικά. Στην έννοια του ιθαγενή αντιδιαστέλλεται εκείνη του μετανάστη, η οποία χαρακτηρίζει εκείνο που έφυγε από την χώρα του μεταβαίνοντας σε μία ξένη.
Ο όρος «μετανάστης» δεν είναι σύγχρονος, αλλά αναφέρεται ήδη από τα ομηρικά χρόνια. Μάλιστα οι αρχαίοι πρόγονοί μας αναφέρονται με μειωτικό τρόπο στους μετανάστες, χρησιμοποιώντας ατή τη λέξη με περιεχόμενο και έννοια προσβλητική. Στην «Ιλιάδα»(Ι,648) συναντάμε το περιστατικό εκείνο όπου ο Αχιλλέας διαμαρτύρεται στον Αίαντα, σχετικά με την συμπεριφορά που επέδειξε ο Αγαμέμνων απέναντί του. Ο ήρωας συγκεκριμένα αναφέρει: «οργίζεται η καρδιά μου, σαν θυμηθώ πόσον προσβλητικά μου φέρθηκε ο υιός του Ατρέα, ωσάν να ήμουν κάποιος μετανάστης, δίχως τιμή («αλλά μοι οιδάνεται κραδίη χόλω οπότε κείνην μνήσομαι, ως μ` ασύφηλον εν Αργείοισιν λέρεξεν Ατρείδης ως ει τιν` ατίμητον μετανάστην» Και αλλού, ο Ηρόδοτος («Ιστορία» Ζ,161) εμφανίζει τον «Αθηναίων άγγελον» να δηλώνει στον βασιλέα των Συρακουσίων Γέλωνα, ότι οι Αθηναίοι δεν είναι μετανάστες: «ου μετανάσται».
Πέραν αυτών, υφίσταται απομόνωση και διαστρέβλωση του νοήματος της περίφημης φράσης από τον πανηγυρικό λόγο του Ισοκράτους, αποδιδόμενης σαν «Έλληνες καλούνται οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες».
Το πρωτότυπο αναφέρει τα ακόλουθα:» τοσούτον δ` απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ωσθ` οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Ο Ισοκράτης, ο οποίος υπήρξε θιασώτης μιας Πανελλήνιας Ενώσεως εναντίον των βαρβάρων (βλέπε έργο του «Πανελληνισμός»), αφού είχε υμνήσει τα κατορθώματα, πνευματικά και πολεμικά της πόλεως των Αθηνών, καταλήγει ότι αι Αθήναι, τόσο πολύ υπερείχαν των άλλων πόλεων περί το λέγειν, ώστε οι μαθητεύσαντες σε αυτήν την πόλη καθίσστανται διδάσκαλοι των άλλων ανθρώπων. Έτσι τό όνομα «Έλλην» κατέληξε να εκφράζει μορφωτικό τίτλο και πνευματική ιδιότητα, φτάνοντας στο σημείο να αποκαλούν Έλληνες τους κατέχοντες την αττική παιδεία. Σα να λέμε σήμερα» Είναι Άγγλος στο ραντεβού του».
Τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικότητας κατά τον Ηρόδοτο, τον καλούμενο και «Πατέρα της Ιστορίας», προυπέθεταν την σύγκλιση τεσσάρων συνιστωσών:» Όμαιμο, ομότροπον, ομόθρησκον, ομόγλωσσον». Όποιος διέθετε και τα τέσσερα αυτά στοιχεία όμοια με τους υπολοίπους, ήταν ομοεθνής. Όπως βλέπουμε, το όμαιμον ( ίδιο αίμα), παραπέμπει απευθείας στο δίκαιο του αίματος και της φυλής σχετικά με την ιθαγένεια. Άρα νομιμοποιείται οποιοσδήποτε αναφέρεται στις παραδόσεις των προγόνων μας να επισημαίνει ότι αν κάποιος έχει γεννηθεί από αλλοδαπούς γονείς δεν είναι Έλληνας (κι ας έχει γεννηθεί στην Ελλάδα) και εάν έχει γεννηθεί μόνο από έναν γονέα Έλληνα είναι 50% όμαιμος.
Σχετικά με το Δίκαιο του Αίματος, κρίνεται επιβεβλημένο να τονίσουμε ότι το 451 π.χ. ο Περικλής, ο μεγαλύτερος ηγέτης της Αθηναικής Δημοκρατίας, πρότεινε αυτοπροσώπως ένα νόμο που για πρώτη φορά όριζε ποιός εθεωρείτο Αθηναίος πολίτης.
Ο νόμος προέβλεπε τα εξής: «Αθηναίος πολίτης είναι όποιος έχει γεννηθεί από πατέρα και μητέρα Αθηναίους πολίτες» Εξαιτίας της λειψανδρίας που προκάλεσε ο Πελοποννησιακός πόλεμος, ο νόμος αυτός παρεβλέφθη προς το 410 π.χ. , όμως μετά την παλινόρθωση της Δημοκρατίας το 404/3 π.χ. ο νόμος αυτός επανήλθε σε ισχύ και μόνο οι Αθηναίοι πολίτες εδικαιούντο πολιτικών δικαιωμάτων.
Έλληνες προερχόμενοι από άλλες πόλεις κράτη, συγκροτούσαν την ιδιαίτερη κατηγορία των Μετοίκων (ελευθέρων αλλά μη Αθηναίων πολιτών). Αν διέμεναν μόνιμα στην Αττική έπρεπε να πληρώνουν κάθε χρόνο το «Μετοίκιον» αν πάλι δεν ήταν μόνιμοι κάτοικοι κατέβαλον το «Ξενικόν» Οι Μέτοικοι, Έλληνες όντες μα όχι πολίτες κατ` εξαίρεση, αποκτούσαν την ιδιότητα του Πολίτη, εάν επεδείκνυαν ξεχωριστές υπηρεσίες έναντι της Πόλεως ή επεδείκνυαν γενναιότητα σε μία μάχη.
Καταληκτικά, κατά την Επανάσταση του 1821, αναπτύχθηκε το Κίνημα των Φιλελλήνων. Τότε που ξένοι ήρωες, ανδρείοι θαυμαστές του Ελληνικού πολιτισμού, έδιναν τις περιουσίες τους και πέθαιναν για την ελευθερία της Ελλάδος. Ο Μπάυρον, Ο Φοβιέρος,ο Χόου,ο Μάγερ κι αμέτρητοι άλλοι, έδωσαν το αίμα τους. Ποτέ όμως δεν απαίτησαν να ονομάζονται Έλληνες!
Τους δόθηκε ο εξόχως τιμητικός τίτλος των Φιλελλήνων.