Loading ...

Σύμφωνα με τις διάφορες θρησκείες, ο θεός έχει πολλά πρόσωπα – είναι παντοδύναμος, παντογνώστης, δημιουργός, δίκαιος, τιμωρός, κλπ. Αναλύοντας τα «ιερά» βιβλία των διάφορων θρησκειών – όπως το «άγιο» Πεντάτευχο των Εβραίων, την «Άγια Γραφή» των Χριστιανών και το «άγιο» Κοράνι των Μωαμεθανών – μπορούμε να συγκεντρώσουμε τα διάφορα χαρακτηριστικά της εικόνας του θεού σε τρεις κατηγορίες – σε τρία πρόσωπα – τα εξής:

(1) Η φύση γύρω μας: Τα βουνά, τα δέντρα, η θάλασσα, ο ουρανός, ο ήλιος, τα αστέρια. Αυτά όλα είναι η φυσική κατοικία μας – είναι το σπίτι μας, η πόλις μας, η πατρίδα μας, ο κόσμος μας… Και όσο ο κόσμος αυτός είναι μυστήριο για μας, ο κόσμος αυτός είναι ο… θεός μας – δηλαδή είναι το δημιούργημα του παντοδύναμου και παντογνώστη θεού μας.

Εδώ να σημειώσουμε τη σοφία του Αριστοφάνη, ο οποίος δίδασκε τους Αθηναίους μέσα από τη κωμωδία του, Οι Νεφέλες, ότι είναι τα σύννεφα που παράγουν τη βροχή, και ότι δεν είναι κάποιος θεός, ο οποίος κάνει το… νερό του μέσα από ένα κόσκινο… Μάταιες, λοιπόν, οι προσευχές και οι δεήσεις των χριστιανών για βροχή, σε περιόδους ανομβρίας. Σαν δεν λάμψει ο ήλιος και δημιουργήσει ατμούς / υγρασία πάνω από τις θάλασσες, τις λίμνες και τα ποτάμια, οι οποίοι ατμοί θα συσσωρευτούν σε σύννεφα ψηλά στον ουρανό, βροχή δεν παράγεται.

(2) Το δεύτερο πρόσωπο του θεού είναι η ανθρώπινη κοινωνία μας – δηλαδή η… πνευματική κατοικία μας. Είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι, οι οποίοι μας διδάσκουν τι είναι το καλό και τι το κακό, μας διδάσκουν τον σεβασμό και την… αγάπη προς τους συνανθρώπους μας, την αλληλεγγύη κλπ. Σε σύγκριση με τον κάθε ένα ιδιώτη άνθρωπο, η κοινωνία μέσα στην οποία γεννιόμαστε, διαβιούμε και πεθαίνουμε, είναι αθάνατη (τουλάχιστον ζει για αιώνες και χιλιετίες), είναι παντοδύναμη (ναι, εξοστρακίζει, φυλακίζει και μερικές φορές θανατώνει), είναι παντογνώστης (η γνώση της και οι εμπειρίες της μετριούνται σε χιλιετίες και όχι με μια χρονικά περιορισμένη ανθρώπινη ζωή).

Πάλι, να σημειώσουμε εδώ ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες εξελίσσονται, και εμπλουτίζεται ο θησαυρός των γνώσεων που διαθέτει μια κοινωνία, ενώ οι θρησκείες – οι οποίες γεννήθηκαν μέσα σε πανάρχαιες κοινωνίες με περιορισμένες γνώσεις – παραμένουν «αιώνιες» αλλά… πρωτόγονες αλήθειες. Αυτός είναι ο λόγος που οι θρησκείες αδυνατούν να συγκινήσουν τους σύγχρονους, μορφωμένους ανθρώπους – και ο αριθμός των πιστών φθίνει συνεχώς. Κατά τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, το ποσοστό των πολιτών των ανεπτυγμένων χωρών το οποίο εκκλησιάζεται, έχει υποχωρήσει από το 60% στο 20%.

(3) Το τρίτο πρόσωπο του θεού είναι η ζωή – τα φυτά, τα ζώα και, κυρίως, η… αυτού εξοχότητα ο άνθρωπος. Ενόσω δεν γνωρίζουμε πώς να δημιουργήσουμε ζώντα κύτταρα από τις χημικές ουσίες από τις οποίες αποτελούνται, η δημιουργία της ζωής θα παραμένει ένα ανθρώπινο μυστήριο – και από το ανθρώπινο μυστήριο μεταπηδούμε σε κάποιο… μυστηριώδη θεό. Μέχρι τώρα, όμως, η επιστήμη έχει κατορθώσει να διαλευκάνει – και, κυρίως, να κυριεύσει – πολλά από τα συμβάντα και τα πράγματα, τα οποία ήσαν «μυστήρια» για τον πρωτόγονο άνθρωπο. Επομένως, είναι λογικό να αναμένουμε ότι οι πολλές επιτεύξεις της επιστήμης της βιολογίας, σύντομα θα συμπεριλαμβάνουν και τη δημιουργία ζώντων οργανισμών.

Η πίστη σε κάποιο θεό, λοιπόν, στηρίζεται στην έλλειψη γνώσης από μέρους του ανθρώπου. Το γεγονός αυτό γίνεται επίσης κατανοητό από τον « Ύμνο του Ζαρατούστρα» – της θρησκείας των αρχαίων Περσών – που προσφέρω κατωτέρω (Βλέπε: Jacques Duchesne-Guillemin: The Hymns of Zarathustra, 1952, pp. 63-73. Από το βιβλίο του Mircea Eliade, From Primitives to Zen – Α Thematic Source-book of the History of Religions, 1967, pp. 584-586. Η μετάφραση από τα Αγγλικά από τον Α. Κ.).

Αυτό σε ερωτώ, Θεέ μου, και απάντησε μου αληθινά:
Ποιος έβαλε τη γη στη θέση της από κάτω,
και τον ουρανό με τα σύννεφα από πάνω –
και με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη πέσει κάτω;
Ποιος έκαμε τα νερά και τη βλάστηση;
Ποιος κυβερνά τους ανέμους και τα σύννεφα;
Ποιος, σοφέ μου, δημιούργησε τη σοφία;

Αυτό σε ερωτώ, Θεέ μου, και απάντησε μου αληθινά:
Ποιος καλλιτέχνης έφτιαξε το φως και το σκοτάδι;
Ποιος καλλιτέχνης έφτιαξε τον ύπνο και τον ξύπνιο;
Ποιος έφτιαξε το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ –
για να θυμίζουν στο συνετό άνθρωπο το καθήκον του;

Αυτό σε ερωτώ, Θεέ μου, και απάντησε μου αληθινά:
Μήπως θα επιτύχω τον σκοπό μου μαζί σου, σοφέ μου;
Μήπως θα ενωθώ και εγώ μαζί σου και θα έχω δύναμη;
Μήπως η τιμιότητα και η αθανασία, όπως τις ορίζεις,
θα ενωθούν μαζί μου – τον υπηρέτη της δικαιοσύνης;

Αυτό σε ερωτώ, Θεέ μου, και απάντησε μου αληθινά:
Θα πάρω την πληρωμή που, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη,
τα δύο θηλυκά άλογα, και ένα αρσενικό, και μια καμήλα,
τα οποία μού έχουν υποσχεθεί – πάνσοφε μου –
και μαζί με το δώρο μου της τιμιότητας και της αθανασίας;

Ναι, είναι πολλές οι ερωτήσεις των Περσών – όπως είναι οι ερωτήσεις των άλλων θρησκειών, καθώς και οι ερωτήσεις των Ελλήνων φιλοσόφων. Και με την επίπονη και επίμονη έρευνα και επιστήμη, οι ερωτήσεις μας οδηγούν στις απαντήσεις. Και ενώ οι Έλληνες φιλόσοφοι (ο Θαλής, ο Ηράκλειτος, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης κλπ.), χρησιμοποίησαν την ανθρώπινη διάνοια και λογική και άρχισαν να βρίσκουν απαντήσεις στις ανθρώπινες ερωτήσεις, οι πιστοί των διάφορων θρησκειών βλέπουν τα πάντα σαν ένα μεγάλο «μυστήριο» στο οποίο μόνο κάποιος «παντογνώστης» θεός – μαζί με τον «υιό» του, τους προφήτες του και το «άγιο πνεύμα» του – γνωρίζει τις απαντήσεις και τις… «αιώνιες» αλήθειες. Και έτσι σκλαβωθήκαμε οι Έλληνες. Και γίναμε δούλοι – πρώτα των «άγιων» Βυζαντινών αυτοκρατόρων, και μετά των Μωαμεθανών σουλτάνων. Από τη φιλοσοφία και την επιστήμη, πήγαμε πίσω στους πανάρχαιους προφήτες, τα «θαύματα» και τη θρησκεία του Μωυσή, η οποία γέννησε τη θρησκεία του Ιησού και του Μωάμεθ και μας έκλεισαν τα μάτια. Οι «αιώνιες» και «ιερές» αλήθειες των εβραίων, των χριστιανών και των μουσουλμάνων, αχρήστευσαν την ανθρώπινη διάνοια!

Ενόσω, λοιπόν, υπάρχει η θεοκρατία μέσα στα πόδια μας – και, κυρίως, μέσα στο… κεφάλι μας – η δημοκρατία και, γενικά, η ανθρώπινη κοινωνία θα χωλαίνει, επειδή η θρησκευτική γραφειοκρατία (οι πατριάρχες, οι αρχιεπίσκοποι, οι παπάδες), θέλουν τον άνθρωπο υπηρέτη και τη θρησκεία τους αφέντη… Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί:

Ο ΘΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Ο καλός θεός – ξεχειλίζοντας από δυσαρέσκεια και οργή –
στραβοκοίταξε τους ανθρώπους κάτω στη Γη
και άρχισε τις φωνές:

Σας έδωσα τόσους πολλούς νόμους, καλοί μου άνθρωποι.
Φαίνεται πως ξεχνάτε μερικές φορές,
αλλά οι νόμοι μου είναι όλοι εκεί – μπροστά σας!
Σας έδωσα το Πεντάτευχο του Μωυσή.
Σας έδωσα τις Δέκα Εντολές – πάλι του Μωυσή.
Σας έδωσα την Ιερά Βίβλο – του Μωυσή και των Βυζαντινών.
Σας έδωσα το Ιερό Κοράνι – του Μωάμεθ.
Και τόσα άλλα ιερά και μισό-ιερά βιβλία.

Τώρα θέλετε – μου λέτε – Δημοκρατία.
Ναι, να κάμνετε τους δικούς σας νόμους!
Γίνεστε όλο και περισσότερο απαιτητικοί.
Είστε αποφασισμένοι να υποσκάψετε τη παντοδυναμία μου.
Έχετε κιόλας φτιάξει τα δικά σας κοινοβούλια,
και κάμνετε νόμους για αμβλώσεις, για διαζύγια,
για γάμους ομοφυλόφιλων, και πολλές άλλες αμαρτίες…

Καταραμένοι είναι η Δημοκρατία και οι Έλληνες, σας λέω.
Έφτιαξαν το αισχρό αυτό σύστημα διακυβέρνησης,
επειδή δεν είχαν τα δικά τους ιερά βιβλία.
Ο θεός τους – αυτός ο άθλιος Ζευς – είχε χίλιες ερωμένες,
και δεν του περίσσευε καιρός για νομοθετήσεις…
Κάθισε ο Όμηρος και έγραψε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια,
αλλά τα βιβλία αυτά δεν είχαν τη δική μου, ιερή σφραγίδα.
Έτσι, οι Έλληνες άρχισαν τις συζητήσεις και τους ανταγωνισμούς,
και σοφίστηκαν τη ψηφοφορία για να λύνουν τις διαφορές τους.

Αλλά για σας τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Εσείς έχετε μπροστά σας όσα ιερά βιβλία χρειάζεστε.
Και, σας παρακαλώ, μη μου πείτε πως τα πράγματα αλλάζουν
– άλλος άθλιος εκείνος ο Ηράκλειτος με «τα πάντα ρει» –
για τον παντογνώστη, αλάνθαστο θεό σας, τίποτα δεν αλλάζει –
οι εντολές μου είναι γραμμένες πάνω στη πέτρα.

Τώρα, θα είμαι ευθύς μαζί σας: είτε Εγώ, είτε η Δημοκρατία σας.
(Όχι! Τα δυο μαζί χωριό δεν κάνουν…)
Και αν, επιπόλαια, συνεχίσετε να κάμνετε δικούς σας νόμους,
τότε θα επισπεύσω, κατά πολύ, τη Δευτέρα Παρουσία μου,
και – πιστέψετε με – δεν θα βρείτε πουθενά τόπο να κρυφτείτε…

Ανδρέας Κωνσταντινίδης