Loading ...

Ναι, υπάρχει σωτηρία για την Ελλάδα μας. Και η σωτηρία αυτή δεν εξαρτάται, ούτε από τους αδελφούς μας τους Ευρωπαίους, ούτε από τους «φίλους» μας τους Αμερικάνους, Ρώσους, Κινέζους… Απλά, η σωτηρία μας εξαρτάται από εμάς – τον Ελληνικό λαό. Όχι, δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Εάν σαν Έλληνες, όμως, δημιουργήσαμε πολιτισμό για ολόκληρη την ανθρωπότητα (δημοκρατία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες, πνευματικό και σωματικό αγώνα), μπορούμε να φέρουμε πίσω το χαμόγελο στα χείλη της δικής μας πατρίδας – και να κάνουμε τα λουλούδια να ανθίσουν και πάλι. Και εξηγώ:

Οι ιστορικές, επιστημονικές μελέτες του γνωστού κοινωνιολόγου Max Weber, τον οδήγησαν να κατονομάσει τριών, βασικών ειδών, πολιτική ισχύ και πολιτικούς ηγέτες: (1) πατροπαράδοτη / κληρονομική, (2) χαρισματική / λαοπλανεύτρα και (3) δημοκρατική / γραφειοκρατική. Παράδειγμα της πρώτης κατηγορίας είναι όταν η εξουσία μεταβιβάζεται από τον πατέρα-βασιλιά στον υιό-βασιλιά. Παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας είναι όταν ένας πολιτικός – είτε ένας… προφήτης – «μαγνητίζει» το πλήθος με τον ενθουσιασμό, τη προσωπικότητα και την ευφράδεια του. Παράδειγμα της τρίτης κατηγορίας είναι η δημοκρατία, όπου το γραφείο / αξίωμα / θέση, έχει τη πολιτική και νομική εξουσία, και ο κάτοχος του αξιώματος εκτελεί τα καθήκοντα του – σαν υπηρέτης…

Με βάση τον ανωτέρω καθορισμό της πολιτικής εξουσίας, αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα μας στέναζε κάτω από την πατροπαράδοτη / κληρονομική, καθώς και τη χαρισματική / λαοπλανεύτρα πολιτική ισχύ, για δυο χιλιάδες χρόνια. Δηλαδή κάτω από τους… θεόπεμπτους βασιλιάδες και τους «άγιους» αυτοκράτορες, οι οποίοι κυβερνούσαν μαζί με τους «ιερωμένους» της θεοκρατίας. Η πηγή της εξουσίας τους ήταν το στέμμα που έβαζαν στο κεφάλι τους, ο θεός που τους… ευλόγησε, οι «άγιες» γραφές τους και τα διάφορα «θαύματα» – όπως το… νερό που γίνεται κρασί.

Με την ίδια μέθοδο που ο Μωυσής έγραψε τις δέκα εντολές, τις οποίες του έδωσε δήθεν κάποιος «θεός» – και οι «θεόπεμπτοι» Εβραίοι βασιλιάδες Δαυίδ και Σολομών έγραψαν τη «παλαιά διαθήκη» – έτσι και οι «άγιοι» αυτοκράτορες και πατριάρχες «μας», έγραψαν τη «καινή διαθήκη», την οποία τους έδωσε δήθεν το «άγιο» πνεύμα – ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που, μερικούς αιώνες αργότερα, ο Μωάμεθ έγραψε το «κοράνι», το οποίο του έδωσε δήθεν ο… απεσταλμένος του θεού, άγγελος Γαβριήλ (Jibreel).

Με εξαίρεση τη προ-χριστιανική Ελλάδα – όπου ο Σόλων, ο Λυκούργος, κλπ. έγραφαν νόμους – τον παλιό… καλό καιρό, δεν υπήρχαν συντάγματα και νομοθεσίες. Αντί για νομοθετήματα, οι βασιλιάδες και οι αυτοκράτορες έγραφαν… θρησκείες – με τη βοήθεια κάποιου «παντογνώστη» και «παντοκράτορα» θεού. Και αφού οι «άγιες» και «θεϊκές» γραφές περιείχαν όλες τις «αιώνιες αλήθειες», οι οπαδοί της θρησκείας σταματούσαν να σκέπτονται και να ερευνούν για αλήθειες, και έχαναν τη προσωπικότητα, την ενεργητικότητα και την εφευρετικότητα τους – και κατέληγαν όλοι σαν μέλη ενός απέραντου… θεϊκού «ποιμνίου».

Οι πλείστοι σχολιαστές των αιτίων της τραγικής κατάρρευσης της Ελληνικής οικονομίας – και της σχεδόν ολοσχερούς αποσύνθεσης της Ελληνικής κοινωνίας – τοποθετούν τις ευθύνες, σχεδόν παντελώς, επάνω στους ώμους των πολιτικών των τελευταίων σαράντα χρόνων. Αυτή η πρακτική είναι κοντόφθαλμη, κατά τη γνώμη μου, και καταδεικνύει απερισκεψία και προχειρότητα – και, πάνω από όλα, είναι αντιπαραγωγική. Όχι, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε μια ασθένεια εάν δεν γνωρίζουμε τους λόγους που προκαλούν την ασθένεια.

Όταν το 1974 η δημοκρατία… έπεσε από τα σύννεφα, μας βρήκε απροετοίμαστους. Η δημοκρατία ήταν μια… ξένη / Ευρωπαϊκή λέξη – και ας γεννήθηκε στην Αθήνα… Για δυο χιλιάδες χρόνια, ο Ελληνικός ήλιος κρυβόταν πίσω από τα κατάμαυρα ράσα των «ιερωμένων» μας – και έτσι… πελαγοδρομούμε μεταξύ πατροπαράδοτης, χαρισματικής και γραφειοκρατικής πολιτικής ισχύς – και μεταξύ πολύχρωμων και… άχρωμων πολιτικών. Υπάρχει, όμως, φως Όπως πολύ ορθώς παρατηρεί ο Max Weber, η δημοκρατική, γραφειοκρατική διακυβέρνηση είναι το ανώτατο πολιτικό σύστημα, όταν διέπεται από τη κατάλληλη νομοθεσία και κανονισμούς – και θα προσέθετα, όταν μια ανεξάρτητη Δικαιοσύνη επιβάλλει τους νόμους και τους κανόνες…

Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι οι πολιτικοί των τελευταίων σαράντα χρόνων έκαναν λάθη – και, μερικές φορές, εγκλήματα… Αντί, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσουν ένα μεγάλο μέρος των Ευρωπαϊκών οικονομικών παροχών και δανείων για να δημιουργήσουν μια υγιή, παραγωγική οικονομία, υπέκυψαν στον πειρασμό να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα στη κατανάλωση. Επίσης, αντί να ξεριζώσουν τη θεοκρατία από την Ελληνική παιδεία, και να την αντικαταστήσουν με τη φιλοσοφία, την επιστήμη και τη τεχνολογία, άφησαν τη παιδεία να παραδέρνει μεταξύ του… μαθήματος των θρησκευτικών και του… Αϊνστάιν. Ναι, έπρεπε να γνωρίζουν οι πολιτικοί μας, ότι δεν μπορούμε να κτίσουμε μια σύγχρονη κοινωνία πάνω σε μια μεσαιωνική παιδεία.

Η ευθύνη των πολιτικών, όμως, είναι περιορισμένη. Όσο καλοπροαίρετος και ικανός να είναι ένας πολιτικός, θα γονατίσει ηττημένος μπροστά στην αμάθεια ενός χριστιανικού «ποιμνίου», το οποίο ζει με μάτια κλειστά, για δυο χιλιάδες χρόνια. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, λοιπόν, βρίσκεται στους ώμους των «πνευματικών» και «ιερωμένων» ρασοφόρων, οι οποίοι κρατούν τους Έλληνες γονατιστούς – και προσευχόμενους σε ένα… άγνωστο θεό, και για ένα «ουράνιο παράδεισο» – αντί να τους διδάσκουν να αγκαλιάζουν την Ελληνική κοινωνία και τον επίγειο παράδεισο…

Το έπος που γέννησε η 28η Οκτωβρίου 1940, το οποίο γιορτάζουμε αυτές τις μέρες, έχει αποδείξει ότι οι Έλληνες αγαπούμε τη πατρίδα μας, και όταν κινδυνεύει γινόμαστε θυσία για να τη κρατήσουμε ελεύθερη. Τώρα, λοιπόν, που ο 21ος αιώνας κτυπά τη πόρτα μας και απαιτεί από εμάς να ξυπνήσουμε – γιατί διαφορετικά θα βάλει φωτιά στο σπιτικό μας – είναι καιρός για τους Έλληνες να αγκαλιάσουμε τη δοξασμένη Ελληνικότητα μας – και να απαλλαγούμε από τη πρωτόγονη, Εβραίο-Βυζαντινή θρησκεία (Παλαιά και Νέα διαθήκη) του χριστιανισμού. Η σωτηρία μας είναι η Ελληνικότητα μας – και όχι ο… χριστιανισμός τους. Δυο χιλιάδες χρόνια σκοτάδι – και… κατάμαυρα ράσα – είναι υπεραρκετά για τον Ελληνικό λαό… Κατωτέρω προσφέρω δυο ποιήματα μου, όπου παρουσιάζω ορισμένες επιπρόσθετες σκέψεις. Ευχαριστώ. Α. Κ.
Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΒΔΕΛΛΑ

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
μια βδέλλα διψασμένη,
τούς Έλληνες ορέχτηκε
κι’όρμησε παθιασμένη.

Ολημερίς κι’ολονυχτίς
το αίμα μας τραβούσε,
σκιάχτρα εμάς μάς έκαμε,
βασίλισσα αυτή ζούσε.

Εμείς πού δώσαμε το φως
σ’όλη την οικουμένη,
μείναμε μ’άδεια καρδιά
και τη φωτιά σβησμένη.

Οι δόξες όλες πίσω μας
κι’ η άβυσσος μπροστά μας,
κλαίει η ψυχή, πονά η καρδιά,
λιώνουν τα σωθικά μας.

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
βδέλλα καταραμένη,
τα χέρια νά’χα του Ηρακλή
να σ’άφηνα πνιγμένη.

Να ξανασάνει ο Έλληνας
να δει μια άσπρη μέρα,
ν’ ανοίξει τις φτερούγες του
στο φως και στον αγέρα.

ΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ

Μας αποκάλεσαν οκνηρούς και φοροφυγάδες,
μας αποκάλεσαν απάτριδες και χαμαιλέοντες…
Αλλά, τους συγχωρούμε…
Τους συγχωρούμε γιατί δεν ήξεραν την ωμή αλήθεια –
και, φυσικά, μάς έκριναν με τα δικά τους τα μέτρα.
Δεν ήξεραν πως μόνο είκοσι στους εκατό από εμάς
πληρώνουν φόρο, επειδή μόνο τόσοι έχουμε εισόδημα.
Οι άλλοι ογδόντα στους εκατό είμαστε… καλόγηροι –
αρνηθήκαμε την ύλη κι’ερωτευτήκαμε τον “παράδεισο.”
Μαζευόμαστε στις εκκλησιές και ζητούμε έλεος.
Γυρίζουμε τη πλάτη στο δικό μας το σπίτι, τη μάνα Γή,
κι’ ονειρευόμαστε το σπίτι των αγγέλων – τα σύννεφα.
Και αν, συνεπώς, μείναμε μαρμαρωμένοι στο Μεσαίωνα,
και χάσαμε την Αναγέννηση και τη σύγχρονη εποχή μας,
η ευθύνη στους Βυζαντινούς και τους παπάδες τους…
Όχι, ούτε απάτριδες είμαστε, ούτε χαμαιλέοντες.
Αν, απλώς, μάς χαρακτήριζαν… θεοφοβούμενους,
ίσως, τότε, να συμφωνούσαμε και εμείς μαζί τους…

Ανδρέας Κωνσταντινίδης