Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α, Μ.Α.

Όταν γιορτάζουμε εθνικές γιορτές – όπως η 28η Οκτωβρίου και η 25η Μαρτίου, για παράδειγμα – οι Έλληνες παραμένουμε συνήθως στην επιφάνεια, στα σύμβολα: τη σημαία, τον εθνικό ύμνο, τους ήρωες μας, τις παρελάσεις. Η παραμονή στα σύμβολα, όμως, αφήνει πολλούς ανθρώπους αδιάφορους, και αναρωτιούνται τι πραγματικά σημαίνουν για τους ίδιους οι εθνικές εκδηλώσεις. Εδώ, λοιπόν, θα προχωρήσουμε πίσω από τα εθνικά σύμβολα και θα εξετάσουμε τη πληγή της Ελληνικής κοινωνίας – αυτή τη πληγή που έφερε την Ελλάδα μας στο παγκόσμιο προσκήνιο, για επτά χρόνια τώρα, και έκανε τον κόσμο ολόκληρο να αναρωτιέται: «μα τι συμβαίνει στην Ελλάδα!» Και εξηγώ:

Η εθνική κοινωνία, όπως όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες – και όπως, επίσης, ο ανθρώπινος οργανισμός – έχει δύο βασικούς συντελεστές: το πνεύμα και το σώμα. Το πνεύμα της εθνικής κοινωνίας, είναι η ιστορία και ο πολιτισμός της, ενώ το σώμα της είναι οι σημερινοί πολίτες της. Αυτό μας διδάσκει ότι μια σύγχρονη, εθνική κοινωνία, για να ευημερήσει και να προοδεύσει πρέπει το πνεύμα της (η ιστορία και ο πολιτισμός της) να βρίσκεται σε αρμονία με το σώμα της (τους πολίτες της). Δηλαδή, ο σημερινός πολίτης (ο Έλληνας του 21ου αιώνα), να αισθάνεται ένα ψυχολογικό δεσμό με την εθνική ιστορία και τον εθνικό πολιτισμό. Αυτός ο «ψυχολογικός δεσμός» μεταξύ του Έλληνα πολίτη και του εθνικού πνεύματος δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μας – και η αιτία είναι η εξής:

Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε δύο αλληλοσυγκρουόμενα, εθνικά πνεύματα: (1) τον Ελληνικό πολιτισμό, και (2) τη χριστιανική θεοκρατία. Ο Ελληνικός πολιτισμός βασίζεται στη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη, τις τέχνες και τον πνευματικό και σωματικό αγώνα. Ο χριστιανικός… αντίπολιτισμος βασίζεται στη θεοκρατία, τη προφητεία, τα «μυστήρια», τα… μυστηριώδη «θαύματα» και τον ασκητισμό. Η πνευματική αντίθεση – η ανομοιότητα, το χάσμα, η έχθρα θα έλεγα – η οποία υπάρχει μεταξύ του Ελληνικού πολιτισμού και της χριστιανικής θεοκρατίας, είναι απύθμενη – ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης φαντασίας, καθώς και την… επεξηγηματική ικανότητα της Ελληνικής γλώσσας. Και, όμως, απαιτούμε από τον Έλληνα πολίτη να αναπτύξει ψυχολογικό δεσμό με το εθνικό πνεύμα! Ποιο είναι το «εθνικό πνεύμα» – είναι, μήπως, το φως του Ελληνικού πολιτισμού ή είναι το σκότος της χριστιανικής θεοκρατίας. Υπάρχει ένα τεράστιο χάος μεταξύ του Έλληνα και του χριστιανού – και εκεί μέσα σπαρταρά και οδύρεται, σήμερα, η Ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι η μεγάλη πληγή του Ελληνισμού …

Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν είναι… «αρχαίος» – και ούτε… «ειδωλολατρικός»! Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός του 21ου αιώνα. Η Αθηναϊκή δημοκρατία πέταξε μέχρι και τη μακρινή Ινδία. Οι Ελληνικοί Ολυμπιακοί Αγώνες κατέκτησαν, μεταξύ άλλων, και τις καρδιές των Κινέζων. Η Ελληνική φιλοσοφία, οι επιστήμες και οι τέχνες, διδάσκονται σήμερα σε όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου. Ναι, ο δήθεν «αρχαίος» Ελληνικός πολιτισμός και οι δήθεν «αρχαίοι» και… «ειδωλολάτρες» Έλληνες, ηγούνται της παγκόσμιας πνευματικής ζωής σήμερα. Το πνεύμα του Αριστοτέλη, του Πλάτωνα, του Περικλή, του Ηράκλειτου, και της πληθώρας των άλλων επιφανών και… «ειδωλολατρών» Ελλήνων, είναι περισσότερο ζωντανό και σεβαστό σήμερα, παρά όσο ήταν προ-χριστιανικά. Ο καθηγητής και συγγραφέας Κarl Popper (1902 – 1994), τιμώντας τη μνήμη του Ηράκλειτου, έγραψε: «Όταν μελετήσαμε τη ρήση του Ηράκλειτου, ‘τα πάντα ρει,’ δημιουργήθηκε σεισμός στην ανθρώπινη διάνοια». Βεβαίως, δημιουργείται «σεισμός» (“earthquake”), στην ανθρώπινη διάνοια, επειδή η σοφία του Ηράκλειτου μας διδάσκει ότι δεν υπάρχουν «αιώνιες» αλήθειες, «αθάνατοι» θεοί, «άγια» πνεύματα και… «ιερά» ευαγγέλια. Όλα είναι σχετικά – όλα είναι συνδεδεμένα με τον χρόνο. Τη μια εποχή οι άνθρωποι γονατίζουν μπροστά στη θρησκοληψία και στις θρησκείες, την επόμενη εποχή αγκαλιάζουμε τη φιλοσοφία, και στη σύγχρονη εποχή μας σεβόμαστε την επιστημονική γνώση.

Όχι, ο Ελληνικός πολιτισμός δεν είναι… αρχαίος. Αρχαίος – ουσιαστικά πανάρχαιος θα έλεγα – είναι ο χριστιανικός αντίπολιτισμος, ο οποίος βασίζεται στους πανάρχαιους Εβραίους προφήτες. Και εξηγώ: Η λατρεία του Ιησού, ήταν μια μικρή αποσχιστική θρησκεία της μεγαλύτερης θρησκείας του Εβραϊκού λαού. Και η μικρή αυτή θρησκεία – την οποία γιόρταζε η Εβραϊκή φυλή των Essenes – βασιζόταν στον ηρωισμό και στα ανδραγαθήματα του Ιησού, κατά τον απελευθερωτικό αγώνα του εναντίον των Ρωμαίων, και εναντίον του Εβραϊκού κατεστημένου, το οποίο συνεργαζόταν με τους Ρωμαίους κατακτητές. Δηλαδή, ο Ιησούς ήταν ένας Κολοκοτρώνης, ένας Τσε Γκεβάρα, ένας Διγενής. (Βλέπε, για παράδειγμα, “Jesus and the Zealots” by S. G .F. Brandon, 1967, “Jesus and the World of Judaism, by Geza Vermes, 1983, “Jesus and the Judaism of His Time” by I. M. Zeitlin, 1988).

Τη μικρή αυτή, αποσχιστική θρησκεία των Essenes, τη πήρε ο «μέγας» και «άγιος» αυτοκράτορας του Βυζαντίου Κωνσταντίνος, και αφού προσέθεσε μερικά «μυστήρια» – καθώς και μερικά… μυστηριώδη «θαύματα» – δημιούργησε τη μεγάλη θρησκεία του χριστιανισμού. Και η μεγάλη και… αληθινή θρησκεία του χριστιανισμού, δημιούργησε το μεγάλο και… αληθινό, χριστιανικό «ποίμνιο» της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Και οι… «άγιοι» Βυζαντινοί αυτοκράτορες – αφού υποσχέθηκαν σε όλους τους πιστούς χριστιανούς «ουράνιο παράδεισο» – κοιμόντουσαν ήσυχοι, χωρίς να ανησυχούν για επαναστάσεις από τις διάφορες φυλές της αυτοκρατορίας των. Και, τώρα, ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία διαλύθηκε… εξ ων συνετέθη, το χριστιανικό «ποίμνιο» – αγκαλιά με τους ρασοφόρους «ποιμένες» του – ζει και βασιλεύει…

Λαμβάνοντας υπόψη, λοιπόν, το αγεφύρωτο χάσμα που χωρίζει τον Ελληνικό πολιτισμό και τη χριστιανική θρησκεία – ένα χάσμα που δημιουργεί μια ανοικτή πληγή στη σημερινή Ελληνική κοινωνία – και αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι, ενώ ο Ελληνικός πολιτισμός είναι το παρόν και το μέλλον της παγκόσμιας πραγματικότητας, και ότι η πανάρχαια Εβραίο-Βυζαντινή θρησκεία πνέει τα λοίσθια, η επιλογή μας είναι εύκολη: Ναι, Έλληνες – και όχι χριστιανοί. Ίσως η επιλογή μας αυτή να έρχεται σε αντίθεση με την επιλογή των «ποιμένων» μας – δηλαδή των ρασοφόρων στρατιωτών των Βυζαντινών αυτοκρατόρων – αλλά το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κλείσουμε τα αυτιά μας στις κραυγές τους. Η μεγάλη προτεραιότητα για μας είναι να κλείσουμε τη πληγή που μας ματώνει και μας καθηλώνει σαν Έλληνες. Θέλει ο αγώνας λεβεντιά…

Κατωτέρω, μερικά σοφά λόγια από τον γιο του θεού Ήλιου – τον Απόλλωνα. Στο «ευαγγέλιο» του, ο Απόλλωνας αναγνωρίζει τη μεγάλη σοφία του Ηράκλειτου, «τα πάντα ρει», και βλέπει όλες τις θρησκείες και τους θεούς να έρχονται και να… παρέρχονται – όλες και όλοι είναι θύματα του χρόνου που τρέχει, και που μας φέρνει… καινούργιες αλήθειες. Μόνο ο ήλιος θα… μαγεύει «για πάντα». Σύμφωνα με επιστημονικούς υπολογισμούς, ο ήλιος της… δικής μας συμπαντικής γειτονιάς, καθώς και η Γη μας, είναι περίπου τεσσάρων και ήμισυ δισεκατομμυρίων χρόνων, και βρίσκονται στη… μέση ηλικία τους. Και, λαμβάνοντας υπόψη ότι, όταν σβήσει ο ήλιος – περίπου μετά από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια – τότε σβήνει και η ζωή στη Γη μας, ο Απόλλωνας θα έχει επιζήσει όλων των θεών – ορατών και αοράτων… Ευχαριστώ. Α. Κ.

ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ
Εις τους Δελφούς γονατιστός
πήγα να προσκυνήσω,
τη λεβεντιά του Απόλλωνα
ευλαβικά να ζήσω.

Και ο θεός με κοίταξε
βαθειά μέσα στα μάτια,
και μου ’δειξε περήφανα
καινούρια μονοπάτια:

«Νέε με μάτια ανοικτά
αντίκρισε τον ήλιο,
και βάλε μέσα στη καρδιά
αχτίδες για βασίλειο.

Πήγαινε στις γωνιές της Γης
και σπείρε ηλιαχτίδες,
πολέμησε τη σκοτεινιά
και χάρισε ελπίδες.

Αλήθειες πάνε κι’ έρχονται
πάνω στη Γη δεν μένουν,
σαν τις θρησκείες κι’ οι θεοί
γερνούνε και πεθαίνουν.

Μόνο του ήλιου η φωτιά
για πάντα θα μαγεύει,
κι’ ο Απόλλωνας αιώνια
στη Γη θα βασιλεύει.»

Κι’ έφυγα, κι’ είπα στον θεό
να μου ’χει εμπιστοσύνη,
με τέτοιο ευαγγέλιο
θα σπείρω ευφροσύνη.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης