Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α.

25η Μαρτίου – εορτή της Ελληνικής ελευθερίας! Την εορτή αυτή, όμως, κατόρθωσαν να την αμαυρώσουν οι «ιερωμένοι» μας, επειδή τη συνέζευξαν με τον υποτιθέμενο «ευαγγελισμό της θεοτόκου». Η… «διπλή γιορτή»! Δηλαδή ένα συνονθύλευμα ελευθερίας και… θεοκρατίας. Ναι, ελευθερία και δημοκρατία του… «άγιου» πνεύματος, των «ιερών ευαγγελίων» και των χριστιανικών «θαυμάτων». Και ο Ελληνικός λαός χαμένος μέσα στο σκοτάδι… Αντί για ήρωες τον Ηρακλή, τον Αχιλλέα, τον Περικλή, τον Σωκράτη και τον Αριστοτέλη – οι οποίοι δόξασαν την Ελλάδα μας – έχουμε για ήρωες τον σταυρωμένο Ιησού, τους διάφορους «άγιους» και τους… «Τρεις Ιεράρχες», οι οποίοι έθαψαν την Ελλάδα μας! Ναι, ελευθερία από την Οθωμανοκρατία, αλλά όχι από τη… Βυζαντινοκρατία!

Η τραγική σύζευξη – το εγκληματικό συνονθύλευμα, θα έλεγα – της ελευθερίας και της δημοκρατίας με τη θεοκρατία, είναι πασιφανώς η αιτία για τα τεράστια κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα μας. Και η πάλαι ποτέ προ-χριστιανική και ένδοξη Ελλάδα μας, η οποία πρόσφερε το φως του κλασσικού πολιτισμού σε ολόκληρη την οικουμένη, δεν δύναται να ανέλθει στα σύγχρονα, υψηλά επίπεδα της πνευματικής, κοινωνικοπολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης – τα οποία επίπεδα απολαμβάνουν σήμερα ορισμένες Ευρωπαϊκές και άλλες αναπτυγμένες χώρες – ενόσω η Ελληνική μας Παιδεία βρίσκεται στο… έλεος των «Τριών Ιεραρχών» – δηλαδή, ενόσω είναι θεοκρατική. Και εξηγώ:

Το επίθετο «ιερός» – σύμφωνα με το λεξικό της Ελληνικής γλώσσας – σημαίνει «ο ανήκων ή αναφερόμενος στον θεό ή τη λατρεία του και γενικά τη θρησκεία». Νοουμένου, λοιπόν, ότι ο θεός και τα «ιερά» θεωρούνται από τους πιστούς ως τέλεια και αμετάβλητα – ναι, όπως τα «ιερά ευαγγέλια», οι «ιερές εικόνες», η «Ιερά Σύνοδος» κλπ. – αυτό συνεπάγεται ότι η Ελληνική Παιδεία, η οποία γονατίζει μπροστά στα πόδια των «Τριών Ιεραρχών», αποκτά και αυτή ιερότητα και γίνεται τέλεια και αμετάβλητη – είτε… θεοκρατική.

Εμείς, όμως, οι Έλληνες απόγονοι του μεγάλου φιλόσοφου Ηράκλειτου, γνωρίζουμε ότι «τα πάντα ρει». Τίποτα δεν είναι τέλειο και τίποτα δεν είναι αμετάβλητο. Η πρόοδος βρίσκεται σε συνεχή και ατέρμονη… πρόοδο! Η «τέλεια» θρησκεία των Εβραίων, για παράδειγμα, δεν άρεσε πολύ στον ευλαβή Εβραίο Ιησού και αποκαλούσε τους Εβραίους «ιεράρχες» υποκριτές – και προσπάθησε να «αναμορφώσει» την Εβραϊκή θρησκεία του. Μετέπειτα, οι οπαδοί του Ιησού τον αποκάλεσαν «Μεσσία» και «Χριστό» και δημιούργησαν τη καινούρια θρησκεία του χριστιανισμού. Μετά ήρθε ο Μωάμεθ, ο οποίος απέρριψε τα «ιερά» βιβλία των Εβραίων και των Χριστιανών και έγραψε το «ιερό» Κοράνι του. Ναι, τα «ιερά» και «όσια» μιας θρησκείας γίνονται τα… ανθρώπινα σκουπίδια μιας άλλης θρησκείας. Και προχωρώντας ένα βήμα πιο πέρα – και εξετάζοντας τη σημερινή εποχή μας – βλέπουμε ότι οι κοινωνίες οι οποίες αγκάλιασαν τη σύγχρονη, επιστημονική γνώση, τη τεχνολογία και την ηθική, είναι πνευματικά, κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά αναπτυγμένες, ενώ οι θεοκρατικές κοινωνίες είναι… υπανάπτυχτες.

Ναι, είναι ζήτημα πολιτισμού και… γνώσης – δηλαδή πνευματικής ανάπτυξης και επιστημονικής γνώσης. Από τον πανάρχαιο καιρό που ο άνθρωπος ζούσε στη ζούγκλα και στα σπήλαια, έχουν αλλάξει πάρα πολλά πράγματα. Ο άνθρωπος πια δεν τρέχει κυνηγημένος για να ξεφύγει από τα λιοντάρια, τα φίδια, τους διαβόλους και τους… θεούς, αλλά έχει πετάξει στους ουρανούς και… κυνηγά τα αστέρια. Είναι αδιανόητο για τον σημερινό, μορφωμένο άνθρωπο, να γονατίζει μπροστά στα «άγια» πνεύματα, στους «παντογνώστες» θεούς και στους… σοφούς «ιεράρχες», τους οποίους δόξαζαν οι πρωτόγονοι, ημιάγριοι και… αμαθείς άνθρωποι.

Δεν εισηγούμαι ότι οι «Τρείς Ιεράρχες» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος Μέγας, Γρηγόριος Ναζιανζηνός) ήσαν… ηλίθιοι. Για την εποχή που έζησαν ήσαν «μορφωμένοι». Κατά τη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν, όμως – από τους πρώτους μετά-χριστιανικούς αιώνες μέχρι σήμερα – οι ανθρώπινες γνώσεις έχουν εμπλουτιστεί καταπληκτικά. Οι φυσικές επιστήμες, δεν έκαναν μόνο τεχνολογικά θαύματα (διαστημόπλοια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, μηχανοποίηση της χειρονακτικής εργασίας, «έξυπνα» τηλέφωνα, κλπ.), επιπρόσθετα μάς έχουν διδάξει πάρα πολλά για τη γύρω μας φύση – δεν φοβόμαστε πια τους διαβόλους, τον «όφι» και τις… σκιές μας. Επιπρόσθετα, οι κοινωνικές επιστήμες μας έχουν διδάξει την ερμηνεία της ανθρώπινης ψυχολογίας και των μηχανισμών της ανθρώπινης κοινωνίας – καθώς και των πολύπλοκων δεσμών μεταξύ των δύο. Αυτά είναι πράγματα τα οποία αγνοούσαν οι… σεβαστοί τρεις ιεράρχες, και το γεγονός αυτό τους καθιστά, αν όχι αμαθείς, τουλάχιστον… ημιμαθείς – και ακατάλληλους για… δάσκαλους μας!

Επιπλέον – και αυτή είναι η σημαντικότερη αδυναμία και η αιτία απαξίωσης των «Τριών», κατά τη γνώμη μου – είναι ότι δίδασκαν τους πιστούς να γονατίζουν και να προσεύχονται στον πανάρχαιο θεό του Μωυσή και στον… «Μεσσία» του. Αυτό – και μόνο αυτό – εξουδετερώνει παντελώς οποιαδήποτε πιθανή σχέση των παπάδων με τον ανυπέρβλητο, προ-χριστιανικό, Ελληνικό πολιτισμό. Ο Ελληνικός, κλασσικός πολιτισμός, ανέβλυσε μέσα από τη διαλεκτική, τη πολυφωνία και τη δημοκρατία, ενώ η διδασκαλία των παπάδων είναι «ιερά», θεοκρατική και, φυσιολογικά, δικτατορική – ανεπίδεκτη διαλεκτικής συζήτησης, αναμόρφωσης, εμπλουτισμού και… εξέλιξης.

Είναι εδώ που αντιλαμβανόμαστε ότι οι θρησκείες πρέπει να γονατίζουν μπροστά στη γνώση και τη παιδεία και όχι η παιδεία μπροστά στις θρησκείες. Ενώ η παιδεία πρέπει να είναι επιδεκτική της νέας, σύγχρονης γνώσης, η θρησκεία και τα «ιερά ευαγγέλια» της παραμένουν για πάντα… ιερά – και αμετάβλητα. Οι θρησκείες δεν εξαρτώνται από τη λογική παρά μονάχα από τη πίστη. Για τις θρησκείες η λογική είναι… παράλογη. Η μάνα Γη είναι «αμαρτωλή». Η ανθρώπινη σωτηρία είναι τα σύννεφα του ουρανού και τα χριστιανικά… «θαύματα». Ναι, Είναι πιθανόν να υπάρχουν παπάδες, οι οποίοι αναγνωρίζουν το γεγονός ότι καμιά θρησκεία δεν θα επιζήσει για πάντα – μέχρι τη… Δευτέρα Παρουσία. Η παγκόσμια ιστορία μας διδάσκει ότι, με το πέρασμα του χρόνου, όλα τα «ιερά» και τα «όσια» των διάφορων θρησκειών, καταλήγουν στα… μουσεία. Εδώ, όμως, δεν θα επιπλήξω κανένα για… υποκρισία. Επιλέγω να κρίνω τους παπάδες μας ως… αμαθείς – τοποθετούν τη πίστη πιο ψηλά από τη γνώση! Και αυτή είναι η όντως εγκληματική τροχοπέδη της Ελληνικής Παιδείας. Μια παιδεία η οποία στηρίζεται στη πίστη αντί στη γνώση, δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλείται σύγχρονη παιδεία. Μια παιδεία η οποία στηρίζεται στη θρησκεία και στους «Τρεις Ιεράρχες», ίσως να έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «θρησκευτική παιδεία» και «χριστιανική παιδεία», αλλά ουδόλως έχει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «Ελληνική Παιδεία» – είτε, απλώς, σύγχρονη Παιδεία…

Οι προ-χριστιανοί, Έλληνες πρόγονοι μας, γνώριζαν ότι οι άνθρωποι δεν κατορθώνουν τίποτα με τις γονυκλισίες και τις προσευχές. Και για το λόγο αυτό, ποτέ δεν γονάτιζαν. Και όταν όρθιοι προσεύχονταν στη θεά της σοφίας, έλεγαν επίσης: «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Οι προ-χριστιανοί Έλληνες ήσαν φιλόσοφοι – δεν ήσαν… προφήτες και «ιεράρχες». Γνώριζαν πως μόνο ο ανθρώπινος αγώνας οδηγεί σε επιτυχίες και κατορθώματα. Ο Ελληνικός, κλασσικός πολιτισμός θεμελιώθηκε πάνω στη γνώση και όχι πάνω στη πίστη. Ναι, χρειαζόμαστε γνώση, όχι πίστη! Γνώση, γνώση, γνώση – φως!

Ναι, η εορτή της Ελληνικής ελευθερίας – η 25η Μαρτίου! Τη… υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια – αλυσοδεμένοι στα κελεύσματα, στα «ευαγγέλια» και τη θρησκεία των «άγιων» και… πορφυρογέννητων, Βυζαντινών αυτοκρατόρων! Φτου να μη βασκαθούμε! Ναι, έχουμε ντροπιάσει τις Ελληνικές ρίζες μας! Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί.

ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Το φως είναι η αιώνια αλλαγή,
το σκοτάδι είναι η αιώνια «αλήθεια».

Το φως είναι η κοινωνική γνώση,
το σκοτάδι είναι η «θεϊκή» πίστη.

Το φως είναι το ζωντανό σήμερα,
το σκοτάδι είναι το νεκρό χθες.

Το φως είναι ο ανθρώπινος αγώνας,
το σκοτάδι είναι η γονυκλισία.

Το φως είναι το σταθερό βήμα,
το σκοτάδι είναι η ακινησία.

Το φως είναι οι αχτίδες του ήλιου,
το σκοτάδι είναι το μυστήριο του «θεού».

Το φως είναι η δημοκρατία,
το σκοτάδι είναι η θεοκρατία.

Το φως είναι ο ατελής άνθρωπος,
το σκοτάδι είναι ο τέλειος «άγγελος».

Το φως είναι η επιστημονική αλήθεια,
το σκοτάδι είναι η «άγια» αλήθεια.

Το φως είναι η αγκάλη της μάνας Γης,
το σκοτάδι είναι ο ουράνιος «παράδεισος».

Το φως είναι να κτίζεις βιβλιοθήκες,
το σκοτάδι είναι να κτίζεις εκκλησιές…

Ανδρέας Κωνσταντινίδης