Loading ...

Η Ελληνική επανάσταση, η οποία άρχισε το 1821, δεν τελείωσε ακόμα. Ναι, κερδίσαμε μια μάχη – ελευθερωθήκαμε από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Δεν κερδίσαμε, όμως, τον πόλεμο. Από το 1821 μέχρι τώρα – ναι, ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε την επέτειο των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής επανάστασης και της… Ελληνικής ελευθερίας – οι Έλληνες δεν κατορθώσαμε ακόμα να δημιουργήσουμε ένα ανεξάρτητο και… ελεύθερο, Ελληνικό κράτος – μια Ελληνική πατρίδα!

Δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά για να αποδείξουμε, ότι τους δύο τελευταίους αιώνες, οι Έλληνες αποτύχαμε να ανεβάσουμε τον Ελληνισμό στο θρόνο ενός ελεύθερου, Ελληνικού κράτους. Η ιστορία μας, κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια, είναι γεμάτη από ξένους βασιλιάδες, ξένους «προστάτες», ξενοκίνητες δικτατορίες και, ακόμα, ξένες… σημαίες. Χρειαζόμαστε, όμως, να γράψουμε δυο λόγια για την αιτία της Ελληνικής μας αποτυχίας.

Η αιτία της αποτυχίας των Ελλήνων να δημιουργήσουν ένα ελεύθερο, προοδευτικό, πλούσιο και αξιοζήλευτο κράτος, δεν είναι η… διχόνοια – είναι ο λόγος που προκαλεί τη διχόνοια. Και ο λόγος αυτός είναι η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Ναι, η Βυζαντινή αυτοκρατορία ανήκει στην ιστορία, όπως η Οθωμανική αυτοκρατορία. Με τον ίδιο, όμως, τρόπο που η Οθωμανική αυτοκρατορία άφησε σαν… πνευματικό διάδοχο τη Τουρκία, η Βυζαντινή αυτοκρατορία άφησε σαν πνευματικό διάδοχο την Ελλάδα μας. Και η πνευματική κληρονομιά της Βυζαντινής αυτοκρατορίας – δηλαδή ο χριστιανισμός – είναι η κατάρα του Ελληνισμού. Και, πάραυτα, εξηγώ:

Χριστιανισμός, σημαίνει το εξής: θεοκρατία, προφητείες Εβραίων προφητών, ύμνοι προς τον θεό του Αβραάμ από τους Εβραίους βασιλείς Δαυίδ και Σολομών (Παλαιά διαθήκη), καθώς και τα «ευαγγέλια» των Εβραίων ευαγγελιστών, ασχολούμενα με τη διδασκαλία και τα «θαύματα» του Εβραίου προφήτη Ιησού (Νέα διαθήκη). Δηλαδή, μέσα στον κόσμο του Ηράκλειτου, όπου «τα πάντα ρει», ο χριστιανισμός μας προσφέρει πανάρχαιες μυθολογίες και θρησκοληψίες, οι οποίες παραμένουν αμετάβλητες και… αιώνιες.

Σε αντίθεση με τον χριστιανισμό, ο Ελληνικός πολιτισμός μας προσφέρει δημοκρατία αντί θεοκρατία. Δηλαδή οι άνθρωποι του σήμερα – οι οποίοι ζουν στην επιστημονική πραγματικότητα και έχουν την εμπειρία των κοσμοϊστορικών αλλαγών στην ανθρώπινη αντίληψη και στη κοινωνική οργάνωση – αποφασίζουν για τη ζωή τους. Στις σημερινές, ανεπτυγμένες κοινωνίες, έχουμε τα κρατικά νομικά συντάγματα – καθώς και τους νομικούς, ποινικούς κώδικες – τα οποία καθορίζουν τη κοινωνική οργάνωση και την ανθρώπινη, κοινωνική συμπεριφορά. Οι θρησκείες, τα «άγια» ευαγγέλια και οι «εντολές» που πέφτουν από τα σύννεφα, δεν έχουν πια θέση στις σύγχρονες κοινωνίες. Ναι, υπάρχει ο διαχωρισμός – το διαζύγιο – μεταξύ κράτους και εκκλησίας / θρησκείας.

Στην Ελλάδα μας, ο διαχωρισμός μεταξύ κράτους και εκκλησίας είναι υποτυπώδης, επειδή είναι πολύ… πρόσφατος. Μέχρι το 1974, οι Έλληνες ζούσαμε στην «Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών». Η θρησκεία του χριστιανισμού – δηλαδή μια… θνητή θρησκεία, καθώς όλες οι άλλες θρησκείες της ανθρώπινης ιστορίας, οι οποίες έρχονται και… παρέρχονται – είχε γίνει αναπόσπαστο μέρος του αθάνατου Ελληνισμού. Και το κατάλοιπο αυτό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, το οποίο απλώνει τα πλοκάμια του μέσα στην Ελληνική κοινωνία – υπό τη μορφή της Ελληνικής εκκλησίας και των «ιερωμένων» μας – δεν επηρεάζει μόνο την Ελληνική κοινωνική και πολιτική ζωή αλλά, πάνω από όλα, κρατά αλυσοδεμένη την Ελληνική ψυχή: κρατά το βλέμμα των Ελλήνων στραμμένο στον… ουράνιο παράδεισο – και δεν μας αφήνει ελεύθερους να δημιουργήσουμε έναν επίγειο παράδεισο στη πλούσια Ελληνική γη.

Η πνευματική σκλαβιά – η πίστη στις μυθολογίες και στις «αλήθειες» του χριστιανισμού – είναι πολύ χειρότερη της πολιτικής και σωματικής σκλαβιάς. Στη περίπτωση της πολιτικής και σωματικής σκλαβιάς, υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα, και η ελπίδα, ότι ο άνθρωπος θα επαναστατήσει και θα αποκτήσει την ελευθερία του. Ένα απτό παράδειγμα είναι η Ελληνική επανάσταση του 1821, εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Στη περίπτωση, όμως, της πνευματικής σκλαβιάς, ούτε πιθανότητες και ούτε ελπίδες υπάρχουν για ελευθερία. Η πνευματική σκλαβιά στενεύει τους ανθρώπινους ορίζοντες – και στερεύει τα ανθρώπινα όνειρα. Και χωρίς όνειρα η πρόοδος σταματά. Ένα παράδειγμα εδώ είναι ο Ελληνισμός, ο οποίος δεν προσέφερε τίποτα στον παγκόσμιο πολιτισμό, κατά τις δύο χιλιετίες της χριστιανικής, πνευματικής σκλαβιάς…

Οι Ελληνόφωνες κοινότητες του Καναδά, αποτελούν ένα άλλο απτό παράδειγμα της κοινωνικής αποτελμάτωσης στην οποία οδηγεί η πνευματική σκλαβιά. Ενώ η χριστιανική, ορθόδοξη εκκλησία του Καναδά ανθίζει και… πλουτίζει – για τη δόξα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και του Βυζαντινού πατριαρχείου – ο Ελληνισμός ψυχορραγεί… Οι οργανισμοί των δύο μεγάλων Ελληνικών Κοινοτήτων του Τορόντο και του Μόντρεαλ αγωνίζονται – με… νύχια και δόντια – για να αποφύγουν τη πτώχευση…

Όχι, η Ελληνική επανάσταση του 1821 δεν τελείωσε. Ναι, κερδίσαμε τον πολιτικό και στρατιωτικό πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έχουμε, όμως, μπροστά μας τον πνευματικό πόλεμο εναντίον της Εβραίο-Βυζαντινής θρησκείας (Παλαιά και Νέα διαθήκη). Ο σκοπός της Ελληνικής επανάστασης ήταν να ελευθερώσει το Ελληνικό πνεύμα (δημοκρατία, φιλοσοφία, επιστήμη, τέχνες, πνευματικός και σωματικός αγώνας), και όχι να ελευθερώσει το Βυζαντινό, «άγιο» πνεύμα (θεοκρατία, προφητεία, θρησκοληψία, θρησκεία, ασκητισμός). Σαν δική μου συμβολή στον αγώνα που έχουμε μπροστά μας, προσφέρω το ποίημα, «Αθηναϊκή Δημοκρατία – Ο Δεύτερος Δούρειος Ίππος».

ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ –
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Δεν είχε χρυσοπέταλα
κι’ ασήμια χαλινάρια,
μα έκρυβε στα σπλάχνα της
λεβέντες, παλληκάρια.

Δημοκρατία το όνομα
και τον λαό παντιέρα,
την Αθηνά για μάνα της
τον Όλυμπο πατέρα.

Είχε για πόδια αγέρηδες
και χέρια ηλιαχτίδες,
και σκόρπιζε γλυκόφωτο
στου κόσμου τις πατρίδες.

Σκήπτρα, κορώνες έπεφταν
η μια μετά την άλλη,
κι’ η οικουμένη δόξαζε
της Αθηνάς τα κάλλη.

Το πνεύμα το Ελληνικό
ξανάνθισε και πάλι,
κι’ απλώθηκε σ’ όλη τη Γη
σαν μια ζεστή αγκάλη.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης