Loading ...

Καθώς όλοι γνωρίζουμε, η υγεία της ανθρώπινης διάνοιας και του ανθρώπινου σώματος είναι αλληλένδετα. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Αυτό ισχύει και στην αντίστροφη μορφή του, «Σώμα υγιές εν νοΐ υγιή». Ένας νοητικά ασθενής άνθρωπος, για παράδειγμα, όταν αφεθεί ελεύθερος, είτε αργά είτε γρήγορα θα προξενήσει κάποια βλάβη στο σώμα του. Ναι, η υγεία της ανθρώπινης διάνοιας και του ανθρώπινου σώματος έχουν ένα άρρηκτο δεσμό. Ο ίδιος αυτός δεσμός υπάρχει, φυσιολογικά, και στη σχέση μεταξύ της ανθρώπινης κοινωνίας και της κρατικής εξουσίας. Η κρατική εξουσία – δηλαδή το σύνταγμα, η εκάστοτε νομοθεσία, οι θεσμοί, το νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα, η δικαιοσύνη, οι πολιτικοί – είναι η διάνοια ενός έθνους, και η ανθρώπινη κοινωνία – οι εκάστοτε ζώντες και… ψηφίζοντες πολίτες – είναι το σώμα ενός έθνους. Οι πολιτικοί της κρατικής εξουσίας, λοιπόν, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας από τους πολλούς συντελεστές που είτε συμβάλλουν στην υγεία είτε στην… ασθένεια του Ελληνικού έθνους – καθώς και στην υγεία και… ευτυχία του Ελληνικού λαού. Να αναζητήσουμε, τότε, μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της Ελληνικής κοινωνίας και της κρατικής εξουσίας:

Για να μπορέσουμε να οργανώσουμε ένα υγιές και προοδευτικό κράτος, το οποίο θα πρωτοπορεί στην Ευρώπη, και γενικά σε ολόκληρη τη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, και όχι να ακολουθεί πληγωμένο, καταϊδρωμένο και… καταχρεωμένο, οι Έλληνες πρέπει να αναγνωρίσουμε δύο σημαντικές πραγματικότητες. Η πρώτη σημαντική πραγματικότητα είναι ότι η Ελληνική κοινωνία είναι νεκρή. Και εξηγώ: Για δυο χιλιάδες χρόνια τώρα, η Ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει. Ναι, μιλούμε την Ελληνική γλώσσα, αλλά η γλώσσα δεν είναι η ουσία του Ελληνισμού – είναι η τραγική και… ασήμαντη λεπτομέρεια. Η προ-χριστιανική Ελληνική κοινωνία, η οποία εμπνεόταν από το Ελληνικό πνεύμα – δηλαδή από τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες και τον πνευματικό και σωματικό αγώνα – έγινε θυσία στον… χριστιανικό θεό. Ναι, οι εντολοδόχοι των Βυζαντινών αυτοκρατόρων – δηλαδή οι «άγιοι» και οι «απόστολοι» του χριστιανισμού, όπως για παράδειγμα ο Παύλος, ο οποίος μετατράπηκε από αξιωματικός του Βυζαντινού στρατού σε «άγιο» στρατιώτη του χριστιανισμού – αποκάλεσαν την Ελληνική κοινωνία «ειδωλολατρική» και «αμαρτωλή» και τη σκότωσαν. Η κοινωνία της Ελληνικής Κλασσικής Εποχής – δηλαδή η κοινωνία του Περικλή, του Φειδία, του Ηράκλειτου, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και όλων των άλλων παγκοσμίως σεβαστών και δοξασμένων Ελλήνων της προ-χριστιανικής εποχής – θυσιάστηκε στις κατακτητικές επιδιώξεις των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Αντί για το Ελληνικό πνεύμα, οι Βυζαντινοί μας επέβαλαν και μας… «δίδαξαν» το «άγιο» πνεύμα – δηλαδή, θεοκρατία αντί δημοκρατία, προφητεία και «θεϊκές» εντολές αντί φιλοσοφία, γονυκλισίες και προσευχές αντί επιστήμες και τέχνες, ασκητισμό και νηστεία αντί πνευματικό και σωματικό αγώνα. Ναι, από το φως της ημέρας του Ελληνικού Κλασσικού πολιτισμού, οι Βυζαντινοί πήγαν πίσω στο πανάρχαιο σκοτάδι των προφητών και των Εβραίων βασιλέων Δαυίδ και Σολωμών

Το σκοτάδι στην Ελλάδα μας – δηλαδή το… «άγιο φως» της πανάρχαιας, Εβραίο-βυζαντινής θρησκείας του χριστιανισμού – κράτησε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Εδώ, πρέπει να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η εξουσία της χριστιανικής θρησκείας στην Ελλάδα δεν ήταν απόλυτη, ούτε κατά τη διάρκεια της Οθωμανοκρατίας, ούτε κατά τη περίοδο μεταξύ της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 και της εποχής μας. Αλλά, η ισχυρή Εκκλησιαστική γραφειοκρατία με τους «ιερείς» της, την οποία γραφειοκρατία μας κληροδότησαν οι «άγιοι» Βυζαντινοί αυτοκράτορες, συνεργάστηκε επιτυχώς – πρώτα με τους Οθωμανούς σουλτάνους και στη συνέχεια με τους ξένους «προστάτες» μας – και έτσι κράτησε τον Ελληνικό λαό γονατιστό και… προσευχόμενο.

Όλα άλλαξαν, όμως, κατά τη δεκαετία του 1940. Ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε η περίοδος αυτή. Και το καζάνι πρώτα μας ανύψωσε τη ψυχή με το μεθυστικό κρασί της νίκης μας επί των Ιταλών, στη συνέχεια μας πίκρανε με το δηλητήριο της Γερμανικής κατοχής, και στο τέλος μας έπνιξε στο αίμα του αδελφοκτόνου πολέμου. Ναι, ατόφιο πουργατόριο! Η δεκαετία του 1950 που ακολούθησε, βρήκε τον Ελληνικό λαό εξουθενωμένο αλλά… σοφότερο. Η προ-πολεμική, κυβερνούσα τάξη – ο βασιλιάς, ο στρατός και η Ελληνική Εκκλησία – συνεπικουρούμενη από τους ξένους «προστάτες» ανέλαβε και πάλι την εξουσία, αλλά η συγκατάθεση του λαού ήταν αμφίβολη. Ο Ελληνικός λαός απαιτούσε αληθινή δημοκρατία – δηλαδή να κυβερνά ο ίδιος – όχι θεοκρατία, στρατοκρατία και… ξενοκρατία. Μια ένδειξη – και συγχρόνως ένας επικουρικός συντελεστής – για τη γιγάντωση της επιθυμίας του Ελληνικού λαού να διαχειρίζεται ο ίδιος τα πεπρωμένα του, ήταν η ολόθερμη υποστήριξη του προς την επανάσταση των Κυπρίων αδελφών, εναντίον της «συμμάχου» και «προστάτιδας» Βρετανίας, κατά το δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1950.

Η επιθυμία του Ελληνικού λαού για αληθινή δημοκρατία, και για απεξάρτηση από ξένες «προστάτιδες» δυνάμεις, από τα κατάλοιπα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και τους εγχώριους υποστηρικτές τους – είτε αυτοί ονομάζονταν κομμουνιστές, καπιταλιστές, είτε… χριστιανοί – κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1960. Αναγνωρίζοντας την επιθυμία του Ελληνικού λαού για γνήσια δημοκρατία και πρόοδο, οι Έλληνες πολιτικοί οι οποίοι δεν ανήκαν στα πολιτικά άκρα της Δεξιάς και της Αριστεράς, συνεργάστηκαν και ίδρυσαν το πολιτικό κόμμα της Ένωσης Κέντρου. Αμέσως μετά την ίδρυση του, το κόμμα αυτό άρχισε έναν Ανένδοτο Αγώνα εναντίον του συντηρητικού κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου – μια πρωτοβουλία την οποία ο Ελληνικός λαός αντάμειψε με σχετική πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του 1963, και με απόλυτη πλειοψηφία στις βουλευτικές εκλογές του 1964.

Μία από τις πρώτες πράξεις της Κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου ήταν η νομοθέτηση της προσφοράς δωρεάν Παιδείας προς όλους τους Έλληνες. Μέχρι τη στιγμή εκείνη, οι Έλληνες ήσαν υποχρεωμένοι να πληρώσουν για τη μόρφωση τους – μια υποχρέωση η οποία καταδίκαζε στο σκοτάδι τη μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Δωρεά Παιδεία για τον Ελληνικό λαό, σημαίνει λαός με ανοικτά μάτια, σημαίνει φως της ημέρας, σημαίνει ήλιος. Αυτό ήταν μια επανάσταση για την Ελληνική πραγματικότητα, όπου κυριαρχούσε το σκοτάδι της θρησκοληψίας και της θρησκείας, καθώς και τα προσωπικά συμφέροντα των βασιλιάδων, της ηγεσίας του Ελληνικού Στρατού, και των εξωτερικών συνεργατών και υποστηρικτών τους. Με μια λέξη, το Ελληνικό κατεστημένο βρέθηκε στριμωγμένο στη γωνιά – και επιτέθηκε εναντίον της λαοπρόβλητης, Ελληνικής Κυβέρνησης του 1964.

Τα ιστορικά γεγονότα είναι γνωστά και δεν είναι σκοπός να τα απαριθμήσουμε εδώ. Το κυριότερο γεγονός της περιόδου αυτής είναι ότι, ούτε οι ραδιουργίες του βασιλιά εναντίον της Κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου, ούτε η Ελλάδα των… Ελλήνων Χριστιανών, την οποία προσπάθησε να νεκραναστήσει η δικτατορία των συνταγματαρχών και των εξωτερικών υποστηρικτών τους, κατόρθωσαν να καταπνίξουν την επιθυμία του Ελληνικού λαού για ριζικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Το Κουτί της Πανδώρας είχε ανοίξει και καμία δύναμη – ούτε τα βασιλικά σκήπτρα, ούτε τα όπλα των συνταγματαρχών, ούτε οι… προσευχές και ο «αγιασμός» των παπάδων – είχαν τη δύναμη να κλείσουν το κουτί. Η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» έπνεε, συνεπώς και… αμετακλήτως, τα λοίσθια. Όχι, η νοσούσα κοινωνία των «Ελλήνων Χριστιανών» δεν έχει πεθάνει ακόμα. Αλλά τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά άλματα, σε συνδυασμό με την εισδοχή της Ελλάδας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν αφήσει τη θρησκεία χωρίς… πνοή. Οι σύγχρονες, προοδευτικές γνώσεις, απαιτούν σύγχρονες και προοδευτικές, κοινωνικοπολιτικές δομές. Τα Ευρωπαϊκά κράτη, όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Ιταλία κλπ., έχουν διαχωρίσει την πολιτική εξουσία από τη θρησκεία. Οι πολιτικοί των Ευρωπαϊκών χωρών ορκίζονται να υπηρετούν το σύνταγμα και τη νομοθεσία του κράτους, και όχι τις «ιερές» γραφές και τα «άγια» πνεύματα κάποιου… Βυζαντινού αυτοκράτορα. Και δίχως πολιτική δύναμη και κρατική εξουσία, η θρησκεία εξασθενίζει και πεθαίνει…

Στην Ελλάδα μας, σήμερα, έχουμε μια νεκρή Ελληνική κοινωνία, την οποία σκότωσε ο χριστιανισμός, και μια χριστιανική κοινωνία η οποία αιμορραγεί θανάσιμα. Πολύ λίγοι από εμάς, σήμερα, αποδεχόμαστε σαν αλήθειες τις πανάρχαιες και απατηλές μυθολογίες του χριστιανισμού, τα ανεδαφικά πιστεύω του και τα… παράλογα «θαύματα» του. Δηλαδή, ο χριστιανισμός αιμορραγεί και ξεψυχά… Δεν είναι, λοιπόν, δυσνόητο το γεγονός ότι οι Έλληνες βρισκόμαστε σε μια κοινωνική και προσωπική αναταραχή – σαν βάρκες με σκισμένα πανιά σε φουρτουνιασμένη θάλασσα. Και δεν είναι δυσνόητο το γεγονός ότι η διαφθορά, η διαπλοκή και η αναξιοκρατία κυβερνά. Αφού η Ελληνική κοινωνία αργοπεθαίνει, ο… «σώζων εαυτόν σωθήτω»…

Είναι μεγάλο ευτύχημα το γεγονός ότι στους χαλεπούς αυτούς καιρούς, η Ελλάδα μας έχει τη συμπαράσταση των Ευρωπαϊκών χωρών. Δίχως τη συμπαράσταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ίσως η Ελλάδα μας να ήταν υπόδουλη σήμερα του σουλτάνου Ερντογάν της Τουρκίας – είτε μια αποικία της Αμερικής. Αλλά το Ελληνικό πρόβλημα παραμένει. Για να αναπτυχθεί και να προοδεύσει η Ελλάδα μας χρειάζεται υγιείς κοινωνικές βάσεις. Και η εκλογή μας είναι πεντακάθαρη. Είτε θα νεκραναστήσουμε την Ελληνική κοινωνία της δημοκρατίας, του αγώνα και της γνώσης – μια κοινωνία η οποία ανθίζει στις Ευρωπαϊκές χώρες – είτε θα κρατήσουμε στη ζωή τη ψυχορραγούσα κοινωνία του πανάρχαιου χριστιανισμού – τη θεοκρατία, τη προσευχή και τη νύκτα… Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί:

ΑΘΗΝΑΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ –
Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Δεν είχε χρυσοπέταλα
κι’ ασήμια χαλινάρια,
μα έκρυβε στα σπλάχνα της
λεβέντες, παλληκάρια.

Δημοκρατία το όνομα
και τον λαό παντιέρα,
την Αθηνά για μάνα της
τον Όλυμπο πατέρα.

Είχε για πόδια αγέρηδες
και χέρια ηλιαχτίδες,
και σκόρπιζε γλυκόφωτο
στου κόσμου τις πατρίδες.

Σκήπτρα, κορώνες έπεφταν
η μια μετά την άλλη,
κι’ η οικουμένη δόξαζε
της Αθηνάς τα κάλλη.

Το πνεύμα το Ελληνικό
ξανάνθισε και πάλι,
κι’ απλώθηκε σ’ όλη τη Γη
σαν μια ζεστή αγκάλη.

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α.