Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α.

Ανεξάρτητα από τις σχέσεις της Ελλάδας μας με ορισμένες Ευρωπαϊκές χώρες κατά το παρελθόν – όπως η αιματηρή Ιταλική επίθεση και η βάρβαρη Γερμανική κατοχή, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο – σήμερα η Ευρώπη, υπό τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι η εθνική σωτηρία και η πρόοδος του Ελληνισμού. Και εξηγώ.
Ουσιαστικά, ο Ελληνικός πολιτισμός – δηλαδή, η δημοκρατία, η φιλοσοφία, η επιστήμη, η
τέχνη, ο πνευματικός και αθλητικός αγώνας – είναι, σήμερα, η καρδιά της Ευρώπης. Ναι,
κάποτε η Ευρώπη ήταν χριστιανική. Αντί δημοκρατία, υπήρχε θεοκρατία. Αντί φιλοσοφία,
επιστήμη, τέχνη, πνευματικός και αθλητικός αγώνας, υπήρχε προφητεία, «ιερά ευαγγέλια,»
προσευχή, γονυκλισία και… ασκητισμός.

Όταν, όμως, οι Ευρωπαίοι γνώρισαν τον Ελληνικό πολιτισμό – κατά την ένδοξη εποχή του Διαφωτισμού (18 ος αιώνας κυρίως) – άρχισαν να παραγκωνίζουν τη θεοκρατία και να αγκαλιάζουν τις αξίες της Κλασσικής Ελλάδας.
Καθώς έγραψε ο καθηγητής και συγγραφέας Sir Karl Popper (1902-1994), όταν γνωρίσαμε τη φράση του Ηράκλειτου, «τα πάντα ρει,» τότε «δημιουργήθηκε σεισμός στην ανθρώπινη διάνοια.» Και βέβαια δημιουργείται σεισμός, γιατί δεν υπάρχουν πια «αιώνιες αλήθειες» και «αιώνιες αξίες.» Όλα είναι σχετικά και συνδεδεμένα με τον χρόνο, τον τόπο, και τις συνθήκες υπό τις οποίες παρουσιάζονται και διαβιούν. Και αφού ο τόπος, ο χρόνος και οι συνθήκες αλλάζουν διαρκώς (ναι, «τα πάντα ρει») τότε όλες οι δήθεν αιώνιες αλήθειες έχουν ημερομηνία λήξης. Και, εμείς οι άνθρωποι, πρέπει πάντοτε να είμαστε έτοιμοι να διακρίνουμε τις αλλαγές.

Κυρίως, όμως, πρέπει να είμαστε πνευματικά και ψυχολογικά ευέλικτοι για να εκσυγχρονίζουμε τις «αλήθειες» και τις «αξίες» μας. Όχι, δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους να αλλάξουν τις αλήθειες και τις αξίες τους. Είναι δύσκολο για τον άνθρωπο – και πολλές φορές ακατόρθωτο – να αρνηθεί μια «αλήθεια,» μπροστά στην οποία γονάτιζε μέχρι χθες, και να αγκαλιάσει, σήμερα, μια καινούρια – και συνήθως αντίθετη με τη παλαιά – αλήθεια. Είναι, λοιπόν, ανθρωπίνως φυσιολογική η αντίσταση στην αλλαγή. Συνήθως, μεγάλες αλλαγές απαιτούν χρονικό διάστημα μεγαλύτερο από το χρονικό διάστημα μιας ανθρώπινης γενεάς. Και η αντίσταση στην αλλαγή γίνεται ισχυρότερη, όταν οι παλαιές αλήθειες και αξίες κυριαρχούν για ορισμένους αιώνες και χιλιετίες και, επί πλέον, όταν είναι συνυφασμένες με τη διατήρηση των προνομίων του εκάστοτε κοινωνικοπολιτικού κατεστημένου.

Δυνάμεθα, πάντοτε, να κατηγορήσουμε σαν αντιδραστικό και εκμεταλλευτικό το
κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο, το οποίο συντηρεί τις πεπαλαιωμένες αλήθειες και αξίες, και αντιτίθεται στην αλλαγή και στις αναφυόμενες, καινούργιες αλήθειες και αξίες. Η ψυχολογία, όμως, μας διδάσκει πως, μερικές φορές, η πολύχρονη συνήθεια και τα νευραλγικά συμφέροντα μάς εμποδίζουν πνευματικά να αναγνωρίσουμε την κατωτερότητα του παρελθόντος και την ανωτερότητα του παρόντος – καθώς και τις θετικές υποσχέσεις του μέλλοντος. Δηλαδή, σύμφωνα με τις τοποθετήσεις της ψυχολογίας, το αντιδραστικό κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο αντιδρά στην αλλαγή για δύο λόγους: (1) Να διαφυλάξει τα συμφέροντα του, τα οποία βλέπει να διακινδυνεύουν με οποιαδήποτε κοινωνικοπολιτική αλλαγή, και (2) Αδυνατεί, ψυχολογικά
και πνευματικά, να αντιληφθεί ότι η αλλαγή είναι πάντοτε το κοινωνικοπολιτικό πεπρωμένο – και ότι οι αντιδρώντες ματαιοπονούν. Ναι, ίσως η αλλαγή να καθυστερήσει για ορισμένο χρονικό διάστημα, λόγω ισχυρών αντιδράσεων, αναμφίβολα όμως θριαμβεύει τελικά. Και σαν η αλλαγή θριαμβεύσει, οι πολέμιοι της αλλαγής καταλήγουν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και του… πεπαλαιωμένου.

Προσαρμόζοντας τα ανωτέρα στην Ελληνική, κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα των χρόνων που μεσολάβησαν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, βλέπουμε ένα τιτάνιο αγώνα μεταξύ της αλλαγής και της αντίδρασης. Οι Δυνάμεις της Αλλαγής από τη μία πλευρά, εκπροσωπούμενες από την Αριστερά Παράταξη και τις φιλελεύθερες Δυνάμεις του Πολιτικού Κέντρου, και από την άλλη πλευρά η αντίδραση, εκπροσωπούμενη από τη Βασιλεία, την Εκκλησία, τους Άγγλους, τους Αμερικάνους και τη Δεξιά Παράταξη. Εδώ, να σημειώσουμε, όμως, πως σκοπός μας δεν είναι να ανατρέξουμε στα γνωστά και ιστορικά, Ελληνικά γεγονότα, των τελευταίων εβδομήντα χρόνων, αλλά να αναλύσουμε πως οι συντελεστές της Ελληνικής Αλλαγής και Αντίδρασης επηρεάζουν τη σημερινή Ελληνική πραγματικότητα – και κρατούν στα χέρια τους το μέλλον του Ελληνισμού. Και εξηγώ:

Μετά την Αμερικανοτουρκική συνεργασία που οδήγησε στην επίθεση στη Κύπρο και τη Τουρκική κατοχή του ήμισυ σχεδόν εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, έλαβαν χώρα πολυσήμαντα γεγονότα, τα οποία συνετέλεσαν στη ριζική ανακατάταξη των δυνάμεων της Αλλαγής και της Αντίδρασης στην Ελλάδα μας. Μεταξύ των γεγονότων αυτών ήταν (1) η κατάργηση της βασιλείας και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας, (2) η διάσπαση της συνεργασίας μεταξύ παραγόντων του Ελληνικού στρατεύματος και Αμερικάνικων συμφερόντων, και (3) η είσοδος της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία οδήγησε σε κοσμογονικές αναταράξεις στο Ελληνικό κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο.

Το ανωτέρω απόφθεγμα στηρίζεται στους εξής πολυσήμαντους λόγους:
(1) Μέσω του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και της διασφάλισης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και μέσω του Ευρωπαϊκού διαχωρισμού εξουσίας μεταξύ Κράτους και Εκκλησίας, ήδη η Ελλάδα μας άρχισε να πλησιάζει το κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό, αναπτυξιακό επίπεδο, των πρωτοπόρων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Να σημειώσουμε εδώ πως, ενώ το Ελληνικό Σύνταγμα αναγνωρίζει στην Ελληνική Εκκλησία σημαίνοντα συμμετοχή στη διαμόρφωση της Ελληνικής κοινωνικοπολιτικής τοποθέτησης, ουσιαστικά η σύζευξη της Ελληνικής νομοθεσίας με το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και τη νομική διασφάλιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, έχει μετατρέψει τα «ιερά ευαγγέλια» της Ελληνικής Εκκλησίας σε… εκθέματα αρχαιολογικού μουσείου.
(2) Η Ευρωπαϊκή Ένωση προστατεύει την Ελλάδα μας από τους δύο Ανατολίτες–εχθρούς του Ελληνισμού, (α) τη Τουρκία, και (β) το Πατριαρχείο των Βυζαντινών αυτοκρατόρων.
(3) η Ευρωπαϊκή Ένωση προσφέρει στον Ελληνισμό προστασία έναντι των Αμερικάνικων ραδιουργιών, οι οποίες στοχεύουν στη διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη διαιώνιση της Αμερικάνικης εκμετάλλευσης των μεμονωμένων, Ευρωπαϊκών κρατών.

Παρόλο που ο Ελληνισμός έχει διασφαλίσει ένα λαμπρό μέλλον στην ευπρόσδεκτη αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξωτερικές δυνάμεις, όπως η Τουρκία, η Αμερική, η Βρετανία και το Πατριαρχείο του Βυζαντίου, βλέπουν τα συμφέροντα τους να διακυβεύονται από μια οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικοπολιτικά ισχυρή και συμπαγή Ευρωπαϊκή Ένωση – δηλαδή τις Ενωμένες Ευρωπαϊκές Πολιτείες, που είναι ο απώτερος σκοπός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Για την Ελλάδα μας, ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι, κατά τη γνώμη μου, ούτε η Τουρκία, ούτε η Αμερική, ούτε η Βρετανία. Αυτές τις χώρες τις αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν με αρραγές εσωτερικό μέτωπο και αποτρέψαμε τους καταχθόνιους σκοπούς και εκβιασμούς των.
Μεγαλύτερη πρόκληση για τον Ελληνισμό είναι αυτός που προκαλείται από το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να διασπάσει το αρραγές Ελληνικό Μέτωπο – και να προκαλέσει διχασμό και καταστροφή. Είναι, λοιπόν, νευραλγικό μέλημα μας να έχουμε πάντα στη μνήμη μας τις καταστροφές που επέφερε στον Ελληνισμό η Βυζαντινή Αυτοκρατορία – και να προστατευόμαστε από τις μηχανορραφίες του Πατριαρχείου των Βυζαντινών.
Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί:

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΒΔΕΛΛΑ

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
μια βδέλλα διψασμένη,
τους Έλληνες ωρέχτηκε
κι’ όρμησε παθιασμένη.

Ολημερίς κι’ ολονυχτίς
το αίμα μας τραβούσε,
σκιάχτρα εμάς μάς έκαμε,
βασίλισσα αυτή ζούσε.

Εμείς που δώσαμε το φως

σ’ όλη την οικουμένη,
μείναμε μ’ άδεια καρδιά
και τη φωτιά σβησμένη.

Οι δόξες όλες πίσω μας
κι’ η άβυσσος μπροστά μας,
κλαίει η ψυχή, πονά η καρδιά,
λιώνουν τα σωθικά μας.

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
βδέλλα καταραμένη,
τα χέρια να’ χα του Ηρακλή
να σ’ άφηνα πνιγμένη.

Να ξανασάνει ο Έλληνας
να δει μια άσπρη μέρα,
ν’ ανοίξει τις φτερούγες του
στο φως και στον αγέρα.

                          Ανδρέας Κωνσταντινίδης