Loading ...

Ζήτω η Ελληνική Επανάσταση του 1821! Ελευθερία ή Θάνατος!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο θάνατος στον αγώνα για ελευθερία είναι προτιμότερος από μια ζωή στη σκλαβιά. Ένας ηρωικός θάνατος σημαίνει ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αυτοάμυνα και τιμή. Μια ζωή στη σκλαβιά σημαίνει συνθηκολόγηση, γονυκλισία και ατίμωση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες τιμούν με ύμνους, αγάλματα και γιορτές τους ήρωες της ελευθερίας των.
Τα δεσμά αποτελούν τροχοπέδη στον φυσικό αγώνα για αυτοσυντήρηση, επιβίωση και πρόοδο. Ακόμα και τα σκυλιά, για παράδειγμα, εναντιώνονται όταν, αρχικά, τους βάζουμε αλυσίδες στο λαιμό. Στη συνέχεια, βέβαια, δημιουργείται συνήθεια και υποταγή…
Μεγάλο αγαθό, λοιπόν, η ελευθερία. Και το «αγαθό» της ελευθερίας γιορτάζεται όχι μόνο από εμάς τους Έλληνες αλλά, επίσης, από πολλούς άλλους λαούς όπως, για παράδειγμα, οι Αμερικάνοι γιορτάζουν την επανάσταση τους εναντίον της αποικιοκρατικής Αγγλίας, με αφετηρία το 1776, και οι Γάλλοι γιορτάζουν την επανάσταση τους του 1789, εναντίον της δεσποτικής και αντιλαϊκής μοναρχίας – και για το θρίαμβο της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας (Liberty, Equality, fraternity).
Ο Ελληνισμός είναι πασίγνωστος σε ολόκληρο τον κόσμο – και εκτιμάται και θαυμάζεται τα μέγιστα –
για τις πολλαπλές και ασύγκριτες επιτεύξεις του, οι οποίες έχουν ως εξής: (1) Γεννήσαμε τη δημοκρατία. (2) Γεννήσαμε τη φιλοσοφία. (3) Θέσαμε τις βάσεις στις πλείστες των επιστημών. (4) Γεννήσαμε το αθλητικό πνεύμα – με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες. (5) Αναλύσαμε το μυστήριο που αποκαλείται «θεός» με τις ιδιότητες των Θεών του Ολύμπου – οι οποίοι εκφράζουν τις δυνάμεις της φύσης που βρίσκεται γύρω μας.
Οι Έλληνες δεν είμαστε γνωστοί για τη… θεοκρατία και τον χριστιανισμό μας. Το «άγιο” πνεύμα είναι ξένο σώμα για το Ελληνικό πνεύμα. Το… θεϊκό πνεύμα – και οι… θεϊκές εντολές – είναι γέννημα του πανάρχαιου θεού της «Παλαιάς Διαθήκης» και των Εβραίων βασιλιάδων και «προφητών.» Για τη δημοκρατία των Ελλήνων, το μόνο «άγιο» και «ιερό» που υπάρχει είναι ο εκάστοτε, σύγχρονος δήμος – ο λαός που ψηφίζει τους πολιτικούς και κοινωνικούς εκπροσώπους του.
Ο κάθε σύγχρονος δήμος μελετά το παρελθόν, αναλύει το παρόν και ανοίγει το δρόμο για τη πρόοδο και το μέλλον. Αυτό, όμως, συμβαίνει σε μια κοινωνία όπου η δημοκρατία είναι ολοκληρωμένη και ο δήμος έχει τις απαραίτητες ικανότητες για να μελετήσει το παρελθόν, να αναλύσει το παρόν και να θέσει τις βάσεις για το μέλλον. Βέβαια, σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς – πάλι η αναφορά στον Μέγα Ηράκλειτο και «τα πάντα ρει» – ποτέ δεν υπάρχουν οι τέλειες συνθήκες για να δημιουργήσουν ένα τέλειο, δημοκρατικό δήμο, ο οποίος θα κάνει αλάνθαστη μελέτη του παρελθόντος και λεπτομερειακή ανάλυση του παρόντος, και να θέσει τις τέλειες βάσεις για το… παραδεισιακό μέλλον.
Παρόλο, όμως, που η τελειότητα υπάρχει μόνο στην αρρωστημένη φαντασία ορισμένων ιδεολόγων, λαοπλάνων και «προφητών», έχουμε, σήμερα, στη διάθεση μας τις συνθήκες οι οποίες μπορούν να δημιουργήσουν δημότες ικανούς να οδηγήσουν τις κοινωνίες τους σε ένα υψηλό μέτρο ευημερίας.
Ειδικά για την Ελλάδα μας, οι συνθήκες για τη δημιουργία ανώτερης ευημερίας εξαρτώνται από την αναβάθμιση της Ελληνικής Παιδείας και, κυρίως, από την απαγόρευση της Ελληνικής Εκκλησίας να
ασχολείται με την Ελληνική Παιδεία. Και εξηγώ:
Πρώτιστα, οι Έλληνες πρέπει να αναβλέψουμε και να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι η Ελληνική Εκκλησία δεν είναι… Ελληνική – είναι μια θηλιά στο λαιμό μας που μας επέβαλαν οι Βυζαντινοί
αυτοκράτορες. Πήραν από τους Εβραίους τη «Παλαιά Διαθήκη» και τη πίστη των Εβραίων προφητών στον δήθεν επερχόμενο «Μεσσία», αγκάλιασαν τον Ιησού – ο οποίος αντιπολιτευόταν τους ιθύνοντες
της Εβραϊκής θρησκείας – και αφού τον έκαναν Μεσσία / «θεάνθρωπο», δημιούργησαν τον χριστιανισμό τους. Ναι, οι σημερινοί εκπρόσωποι της δήθεν Ελληνικής Εκκλησίας θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες, αλλά η Ελληνικότητα τους είναι εντελώς επιφανειακή – σταματά, απρεπώς, στην Ελληνική γλώσσα. Αγκαλιάζουν τη θεοκρατία και όχι τη δημοκρατία, τους προφήτες και όχι τους φιλόσοφους, τα «θαύματα» του χριστιανισμού και όχι τη λογική και τις επιτεύξεις των διάφορων
επιστημών, το πανάρχαιο «άγιο» πνεύμα της Παλαιάς και της Καινής «Διαθήκης» και όχι το αεικίνητο Ελληνικό πνεύμα της δημιουργίας, της πλάσης και της ανάπλασης. Αγκαλιάζουν τις προσευχές και τις
γονυκλισίες και όχι τον πνευματικό και αθλητικό αγώνα.
Γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821 και πολύ καλά κάνουμε! Σαν Έλληνες, όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε πως η επανάσταση εκείνη οδήγησε μόνο στην ημιτελή και περιορισμένη ελευθερία της Ελληνικότητας μας. Ναι, ελευθερωθήκαμε από το βαρύ ζυγό της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όμως, η
θεοκρατική, χριστιανική θηλιά στο λαιμό που μας επέβαλαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες, βρίσκεται ακόμα εκεί – και μας εμποδίζει να αναπνεύσουμε ελεύθερα…
Ενόσω οι Έλληνες αποδεχόμαστε τον προσδιορισμό του «Ελληνοχριστιανού» τον οποίο μας επέβαλαν οι Βυζαντινοί, η πρόοδος θα είναι για μας μια απλή χίμαιρα. Επειδή Έλληνας και χριστιανός είναι δύο αντιθετικές έννοιες και αξίες. Ενώ οι Έλληνες δημιούργησαν το ανέσπερο φως της προχριστιανικής,
Κλασσικής Εποχής, οι χριστιανοί δημιούργησαν ένα πυκνό σκοτάδι δύο χιλιετιών. Και η αντίθεση μεταξύ των δύο εννοιών δημιουργεί στασιμότητα, αναποφασιστικότητα και τέλμα. Ευτυχώς, το Ελληνικό πνεύμα ζει σε όλο, σχεδόν, τον κόσμο σήμερα. Δυστυχώς, όμως, απουσιάζει από τη πατρίδα που το γέννησε – την Ελλάδα μας. Και οι Έλληνες αναγκαζόμαστε να ξενιτευτούμε για να μπορέσουμε
να δημιουργήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή…
Περισσότερα, στα ποιήματα μου που ακολουθούν.

Η ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΒΔΕΛΛΑ

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
μια βδέλλα διψασμένη,
τους Έλληνες ορέχτηκε
κι’ όρμησε παθιασμένη.

Ολημερίς κι’ ολονυχτίς
το αίμα μας τραβούσε,
σκιάχτρα εμάς μας έκαμε,
βασίλισσα αυτή ζούσε.

Εμείς που δώσαμε το φως
σ’ όλη την οικουμένη,
μείναμε μ’ άδεια καρδιά
και τη φωτιά σβησμένη.
Οι δόξες όλες πίσω μας

κι’ η άβυσσος μπροστά μας,
κλαίει η ψυχή, πονά η καρδιά,
λιώνουν τα σωθικά μας.

Βυζαντινή κι’ Εβραϊκή
βδέλλα καταραμένη,
τα χέρια να’ χα του Ηρακλή
να σ’ άφηνα πνιγμένη.

Να ξανασάνει ο Έλληνας
να δει μια άσπρη μέρα,
ν’ ανοίξει τις φτερούγες του
στο φως και στον αγέρα.

ΞΥΠΝΑ ΛΕΒΕΝΤΗ ΗΡΑΚΛΗ

Ξύπνα λεβέντη Ηρακλή
του έθνους μας καμάρι,
ξύπνα τρανέ όλης της Γης
και του Διός βλαστάρι.

Ξύπνα λεβέντη ημίθεε
και μας για να ξυπνήσεις,
μαζί μας πάλι τις παλιές
δόξες να ξαναζήσεις.

Ξεχάσαμε τη λεβεντιά
και γίναμε ραγιάδες,
και τη ψυχή μας δώσαμε
σε ξένους βασιλιάδες.

Ντροπιάσαμε τη μνήμη σου
συγχώρα μας αδέλφι,
όρκο τώρα σου κάνουμε
πως Άνοιξη θα έλθει.

Λιοντάρια θα δαμάσουμε
θα πνίξουμε τα φίδια,
και θα κοιτάς καμαρωτός
τ’ αδέλφια σου τα ίδια.

            Ανδρέας Κωνσταντινίδης