Loading ...

Ανδρέας Κωνσταντινίδης, Β.Α., Μ.Α.

Καλύτερα μιας ώρας
ελεύθερη ζωή,
παρά χιλιάδες χρόνια
σκλαβιά πνευματική.

Ναι, η Ελλάδα μας είναι πνευματικά σκλαβωμένη. Πνευματικά αλυσοδεμένη στον πανάρχαιο θεό των Εβραίων – τον… θαυματουργό θεό του Μωυσή, του Δαβίδ, του Σολωμού – καθώς και των διάφορων «προφητών» και του… «υιού» του. Και αλλοίμονο όταν το πνεύμα είναι σκλαβωμένο – και νοσεί. Οτιδήποτε και να κάνει το σώμα είναι μάταιο…

Ακολουθώντας το σάλπισμα του Ρήγα Φεραίου, «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», οι Έλληνες πολεμήσαμε και αποκτήσαμε τη σωματική ελευθερία μας. Αλλά μόνο τη σωματική – όχι τη πνευματική ελευθερία μας. Το Ελληνικό πνεύμα μας είναι γονατιστό και προσκυνημένο μπροστά σε ένα ειδωλολατρικό θεό – ένα αόρατο, άμορφο και… ανύπαρκτο θεό – ο οποίος, δήθεν, μας υποσχέθηκε κάποιο παράδεισο και αιώνια ευδαιμονία στην… μετά θάνατον ζωή – δηλαδή στην… ανυπαρξία! Και η… απαίτηση του από εμάς είναι να πιστεύουμε σε αυτόν και να τον προσκυνούμε – καθώς, επίσης, να κτίζουμε φαντασμαγορικούς ναούς για τη… «χάρη» του, να μαζεύουμε χρυσό για τα παλάτια των «άγιων» Βυζαντινών αυτοκρατόρων, και να συντηρούμε τους πολυπληθείς παπάδες / στρατιώτες του. Όσον αφορά τη δική μας ζωή και ευημερία… τίποτα. Μόνο… ελπίδα! Η δική μας ζωή είναι… προσωρινή και άχαρη – και «αμαρτωλή»! Κατάρα στη σάρκα – δηλαδή στις επιθυμίες, τις ιδέες, τις αισθήσεις και τα συναισθήματα της σάρκας! Και ας είναι «δώρο» κάποιου… θεϊκού δημιουργού η φτωχή αυτή σάρκα! Και όχι δική μας, ανθρώπινη εφεύρεση! Αυτό που έχει σημασία – σύμφωνα με τα «άγια» και «ιερά» «ευαγγέλια» του φανταστικού, ειδωλολατρικού θεού που μας επέβαλαν οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες – είναι ο… ουράνιος παράδεισος και τα σύννεφα! Η ζωή του «ποιμνίου» στη Γη είναι σκυφτό κεφάλι και… κουτόχορτο! Ναι, καλά, και «αγάπη» μεταξύ των μελών του ποιμνίου – και προσευχές για «έλεος» προς τον «παντοδύναμο», «παντοκράτορα» και… «ελεήμονα», ειδωλολατρικό θεό της Παλαιάς και Καινής… «Διαθήκης»!

Για διακόσια χρόνια τώρα, οι Έλληνες αγωνιζόμαστε απεγνωσμένα για να δημιουργήσουμε ένα προοδευτικό και σύγχρονο κράτος, αλλά όλες οι προσπάθειες μας αποδεικνύονται μάταιες. Ένας μεγάλος αριθμός από εμάς ρίχνει την ευθύνη της αποτυχίας μας στους διάφορους πολιτικούς κυβερνήτες μας – και τους κατηγορούμε ότι είναι ανάξιοι και διεφθαρμένοι. Και, όντως, αποδείχθηκε ότι ένας σημαντικός αριθμός των πολιτικών μας είναι ανάξιοι και διεφθαρμένοι. Πρέπει να σημειώσουμε, όμως, ότι σε ένα δημοκρατικό κράτος, η εξουσία των πολιτικών είναι περιορισμένη – ούτε αυτοκράτορες είναι, ούτε δικτάτορες είναι, ούτε… θεόπεμπτοι. Σαν πολίτες του κράτους, οι πολιτικοί μας υπόκεινται στην εξουσία των νόμων και, ιδιαίτερα, στην εξουσία του Κρατικού Συντάγματος. Και εδώ είναι που έγκειται η «Αχίλλειος Πτέρνα» του Ελληνικού Κράτους: Από τη μία πλευρά διακηρύσσει ότι η εξουσία ανήκει στον Ελληνικό Λαό – δηλαδή ένα δημοκρατικό πολίτευμα – και από την άλλη πλευρά διακηρύσσει ότι ο χριστιανισμός είναι η θρησκεία και το… φως του Ελληνικού Κράτους – δηλαδή έχουμε ένα… θεοκρατικό πολίτευμα! Ναι, ολίγη δημοκρατία και ολίγη θεοκρατία – και πρόοδο μηδέν!

Ιδού ο λόγος που η Ελλάδα μας αδυνατεί να ορθοποδήσει και να πάει μπροστά: δεν υπάρχει υγιές Ελληνικό Κράτος – δηλαδή ανεξάρτητο, ελεύθερο Ελληνικό Κράτος. Αυτό που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα μας είναι ένα Ελληνικό και… χριστιανικό Κράτος. Υπάρχει, δηλαδή μια… αντίθεση, μια σύγχυση – ένας πόλεμος. Από τη μία πλευρά έχουμε το ελεύθερο, Ελληνικό Πνεύμα – δηλαδή τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες, τις τέχνες, τον πνευματικό και σωματικό αγώνα, και τη… πρόοδο – και από την άλλη πλευρά έχουμε το… δουλικό, «άγιο» πνεύμα – δηλαδή τη θεοκρατία, τη προφητεία, τη γονυκλισία, τη προσευχή, τα «άγια» και… αθάνατα «ευαγγέλια» και την… αντίδραση. Και στο κέντρο της αντίθεσης αυτής, υπάρχει ο δυστυχής Ελληνικός Λαός – σταυρωμένος εκεί ψηλά στο Γολγοθά – και προσδοκεί απεγνωσμένα τη «Δευτέρα Παρουσία» και την… Ανάσταση.

Οι Έλληνες πολιτικοί των τελευταίων διακοσίων χρόνων – από τον Ιωάννη Καποδίστρια (1776 – 1831) μέχρι τον Ελευθέριο Βενιζέλο (1864 – 1936) και τον «Γέρο της Δημοκρατίας», Γεώργιο Παπανδρέου (1888 – 1968) – προσπάθησαν πολλές φορές να εγκαθιδρύσουν ένα ελεύθερο Ελληνικό Κράτος. Όμως τα κατάλοιπα της Βυζαντινής, θεοκρατικής αυτοκρατορίας – δηλαδή το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και η Ελληνική Εκκλησία – με συνεργάτες τους εκάστοτε βασιλιάδες, αποτέλεσαν τροχοπέδη στις προσπάθειες των Ελλήνων πολιτικών. Και η υποχθόνια αυτή τροχοπέδη συνεχίζει το ανθελληνικό έργο της και σήμερα ακόμη. Και αποδεικνύω:

Όταν η παρούσα Ελληνική Κυβέρνηση εξέφρασε την επιθυμία της να ακολουθήσει τη νομοθεσία των σύγχρονων, προοδευτικών κρατών – και ειδικά τα νομοθετικά κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – σύμφωνα με την οποία νομοθεσία το κράτος διακηρύσσει θρησκευτική ουδετερότητα – δηλαδή… νίπτει τας χείρας του, όσον αφορά τα διάφορα θρησκευτικά πιστεύω των μελών της… πολυπολιτισμικής και πολυθρησκευτικής κοινωνίας του – τότε ο Κωνσταντινουπόλεως Πατριάρχης… εξανέστη. Φόρεσε, λοιπόν, τον… αυτοκρατορικό μανδύα του, κάθισε στον «Οικουμενικό Θρόνο» του και έγραψε ένα μακροσκελές… φιρμάνι – μια επιστολή δύο σελίδων – στην οποία πληροφορεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό ότι «Η Αγιωτάτη Οικουμενική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, η Μήτηρ και κιβωτός του ημετέρου ευσεβούς Γένους…» διαφωνεί με τους σκοπούς της Ελληνικής Κυβέρνησης. Και ζητά σεβασμό και… διαιώνιση «της εκκλησιαστικώς και πολιτειακώς διαχρωνικώς κατοχυρωμένης θέσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας γενικώς, και, ειδικώτερον, του Οικουμενικού Πατριαρχείου εν τω Συντάγματι και τη εννόμω τάξει της Ελλάδος». (βλέπε «Καθημερινή» 26 Νοεμβρίου, 2018.
Και η ανωτέρω είδηση της Καθημερινής καταλήγει ούτως: «Εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως η Κυβέρνηση έλαβε τελικά υπόψη την επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχη αφού στην πρόταση της προς τη Βουλή για την αναθεώρηση του άρθρου 3 δεν γίνονται οι συγκεκριμένες αλλαγές.» Ναι, μακριά τα χέρια από την «ορθοδοξία» επειδή θα τα… κόψει ο πατριάρχης, ο αρχιεπίσκοπος και ο… ορθόδοξος θεός. Και το «Ελληνικό» Σύνταγμα παραμένει… χριστιανικό και Βυζαντινό – και πανάρχαιο!

Ένα σύγχρονο, προοδευτικό και αναπτυγμένο κράτος, στηρίζεται στην ανθρώπινη και κοινωνική λογική καθώς και στην επιστήμη – όχι στη θρησκεία. Το μεγάλο πλήθος των πανεπιστημίων στη Δυτική Ευρώπη και στη Βόρια Αμερική, είναι η βάση πάνω στην οποία αναπτύχθηκε η κρατική οργάνωση και η κοινωνικοπολιτική και οικονομική ευημερία των χωρών που υπάρχουν σε αυτές τις περιοχές. Αυτές οι χώρες δεν είναι, βέβαια, ένας επίγειος παράδεισος. Το γεγονός, όμως, ότι ένας μεγάλος αριθμός πολιτών από τις άλλες περιοχές της υφηλίου, συνωστίζονται για να εγκατασταθούν και να διαβιώσουν στις χώρες αυτές, επιβεβαιώνει περίτρανα την ανωτερότητα της ποιότητας των συνθηκών διαβίωσης που οι κοινωνίες αυτές προσφέρουν στους πολίτες τους.

Ναι, η Ελλάδα μας έχει μεγάλη, απόλυτη ανάγκη, από μια Πνευματική Επανάσταση – ένα Διαφωτισμό. Σύμφωνα με την ανθρωπολογία και τη κοινωνιολογία, ο ανθρώπινος πολιτισμός ξεκίνησε από τη θρησκοληψία και τη θρησκεία και ανέβηκε στα σκαλοπάτια της φιλοσοφίας και της επιστήμης. Είναι τραγικό να βλέπουμε τη σημερινή Ελλάδα μας να αγωνίζεται για επιβίωση στο σύγχρονο κόσμο – έχοντας στους ώμους της ένα πανάρχαιο και… θρησκευτικό κεφάλι! Περισσότερα στο ποίημα μου που ακολουθεί.

ΠΑΡΕ ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ…

Μας άναψες φωτιά στη φαντασία
με τις πολλές ικανότητες σου,
και αμέσως εξαφανίστηκες…
Μετέτρεψες το νερό σε κρασί,
ανάστησες το φίλο σου Λάζαρο,
θεράπευσες τους λεπρούς,
γλύκανες τον πόνο των παιδιών,
και ύστερα έγινες άφαντος…
Ναι, «γαργάλησες» τη φαντασία μας,
μας έκανες μεγάλη εντύπωση,
και πέσαμε κάτω γονατιστοί.
Ναι, πραγματικά, μας έδεσες
τη σκέψη μας σαν Γόρδιο Δεσμό.

Αλλά, άκουσε αγαπητέ μου θεέ:
Αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα…
Όχι, δεν θέλουμε κι’ άλλο κρασί
(φτιάχνουμε και μόνοι μας).
Δεν χρειαζόμαστε νεκραναστάσεις
(ξέρουμε πως είμαστε απλό χώμα).
Δεν θέλουμε μαγικές θεραπείες
(φτιάχνουμε τα δικά μας φάρμακα –
κι’ άς δεν είναι πάντοτε… μαγικά).

Αλλά, έχουμε πάρα πολλά παιδιά
που πεινούν, κλαίγουν και δυστυχούν.
Ναι, χρειαζόμαστε, θεέ, λίγη βοήθεια.
Αλλά δεν φαίνεται να ενδιαφέρεσαι.
Σε περιμένουμε από αιώνα σε αιώνα –
δεν θα σε περιμένουμε για πάντα…
Θα σου δώσω ακόμα ένα λεπτό –
ναι, ένα μικρό, ασήμαντο λεπτό.
Και αν αρνηθείς, ξανά, να βοηθήσεις,
τότε θα σταθώ όρθιος μπροστά σου,
θα σε κοιτάξω βαθειά μέσα στα μάτια,
και θα σου πω απλά, αλλά θαρραλέα:
Πάρε τα θαύματα σου και… φύγε!

Ανδρέας Κωνσταντινίδης